ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΤΟΦΑΛΟΥ (8)

 Από την εφ. ΗΜΕΡΑ 27/09/1969 - Ο Τόφαλος με στρατιωτική στολή

Όγδοο μέρος
------------------

 

Η ΑΝΤΙΔΡΑΣΙΣ ΤΟΥ ΤΥΠΟΥ
Το γεγονός, όμως, αυτό εδημιούργησε μιαν ευτυχή αντίδρασιν. Την αντίδρασιν ολοκλήρου του αθηναϊκού Τύπου καθώς και των επαρχιακών εφημερίδων. Πιστεύω ότι τούτο συνετέλεσεν αποκλειστικώς ώστε κατα την δημοσιεύσιν του οριστικού προγράμματος των Ολυμπιακών αγώνων, να περιληφθούν και τα αγωνίσματα της άρσεως βαρών και της Οργανικής Γυμναστικής.
Προ της δημοσιεύσεως του προγράμματος και συγκεκριμένως τον Οκτώβριο του 1905 εζήτησα ακρόασιν από τον Βασιλέα Γεώργιον Α’ και τον Διάδοχον Κωνσταντίνον. Με εδέχθησαν αμέσως και μου έδειξαν εξαιρετική κατανόησιν:
-Γιατί διαμαρτύρεσαι Τόφαλε, μου λέει ο αείμνηστος Βασιλεύς Γεώργιος Α’. Είσαι αθλητής και είσαι υποχρεωμένος περισσότερον παντός άλλου να σέβεσαι τις αποφάσεις των προϊσταμένων σου.
-Μεγαλειότατε, και η ανατροφή μου και η οικογενειακή μου παράδοσις με εδίδαξαν σεβασμόν εις τους νόμους του κράτους και υπακοήν εις τους ανωτέρους μου, αλλά θα μου επιτρέψετε να έχω αντίρρησιν ως προς το αιτιολογικόν του αποκλεισμού του αγωνίσματος της άρσεως βαρών από την προσεχή Ολυμπιάδα.
-Δηλαδή;
-Η Επιτροπή εγνωμάτευσε ότι το αγώνισμα τούτο θεωρείται ανθυγιεινόν. Εγώ λοιπόν, δέχομαι να θυσιάσω τον εαυτόν μου για να δώσω μια βεβαίαν νίκην στην πατρίδα μου. Εαν δεν φανώ συνεπής, τότε η θυσία μου οσοδήποτε μεγάλη και αν είναι, δεν θαχη καμιάν απολύτως αξία...
-Τότε θα γίνη! Να φύγης και να συνεχίσης τις προπονήσεις σου.
 

ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑΝ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ
Τον Δεκέμβριον του ίδιου έτους (1905), προσήλθον εις τας τάξεις του στρατού. Με εθνικήν υπερηφάνειαν, όπως κάθε Έλλην παρουσιάσθηκα στο ανασυσταθέν 12ον Σύνταγμα Πεζικού Πατρών για να εκπληρώσω τις στρατιωτικές μου υποχρεώσεις.
Τις πρώτες ημέρες στον στρατώνα τις πέρασα χωρίς να κάνω τίποτα. Κι αυτό γιατί δεν είχα στολή να φορέσω. Καμιά στολή απ’ όσες είχαν στις αποθήκες δεν έκανε για το σώμα μου. Φορούσα μόνον ένα πηλήκιον και τα πολιτικά μου ρούχα. Ήμουνα ο κωμικώτερος στρατιώτης απ’ όλους στο Σύνταγμα. Εν τούτοις, υποχρεούμην να λαμβάνω μέρος στα γυμνάσια. Αυτό μ’ εκούραζε, με καταπονούσε και στις πορείες έμενα πάντοτε τελευταίος.
Ο γιατρός του αθλητικού μου συλλόγου μου συνέστησε να πρωσπαθήσω να μετριάσω τους κόπους και να προπονούμαι με τα αμφίσφαιρα.
Ήμουνα όμως στρατιώτης και τώρα μάλιστα που μου έφτιασαν και τη στολή μου έπρεπε να... προσγειωθώ προς την νέαν κατάστασιν. Και το σπουδαιότερον ότι ο επιλοχίας του λόχου δεν είχε ιδέαν από αθλητισμό. Αυτός ήθελε η δουλειά στον στρατώνα να γίνεται όπως πρέπει κι όταν έβγαινα έξω δεν τον ενδιέφερε αν σήκωνα τα «Ψηλά Αλώνια» στο κεφάλι μου.

Εν τω μεταξύ άρχισαν στην Αθήνα οι προετοιμασίες για τους Ολυμπιακούς αγώνας. Η απόφασις της Ολυμπιακής Επιτροπής ήταν να κατορθωθή και εμφανισθή η Ελλάδα με κάποια αξιόλογη θέσι στην Ολυμπιάδα του 1906. Εκτός αυτού η Επιτροπή επεδίωκε να διοργανώση τους αγώνας και να επιτύχη στην εμφάνιση τους απ’ όλες τις πλευρές. Αυτό μάλιστα είχε διαφημισθή πολύ στο εξωτερικόν. Οι οικτρότατες άλλωστε αποτυχίες των Ολυμπιακών αγώνων των Παρισίων και του Αγ. Λουδοβίκου ενίσχυσαν την άποψιν των φιλελλήνων πως ένα τέτοιο παγκόσμιο γεγονός δεν είναι δυνατόν να επιτύχη αλλού εκτός από την Ελλάδα και μάλιστα κάτω από τον καταγάλανο αττικό ουρανό, τον λάμποντα Παρθενώνα και τον φιλόξενον και ενθουσιώδη αθηναϊκόν λαόν.

Τέλος όγδοου μέρους (συνεχίζεται)