ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΔΗΜΗΤΡΗ ΤΟΦΑΛΟΥ (16)

Εφ. ΗΜΕΡΑ 24/12/1969. Ο Τοφαλος επιδεικνύει μία από τις λαβές του στην ελεύθερη πάλη

Δέκατο έκτο μέρος
-------------------------

Φαίνεται όμως ότι ήταν προωρισμένο να... καταδικασθή το ωραίο εκείνο αίσθημα μου και να πέση άδοξα. Αυτό συνέβη κάποια μέρα με την «παρέα των αρουραίων», όπως επωνομάζετο η συντροφιά μας με τους Μωραϊτίνην, Σουρήν και τους άλλους λογοτέχνας και δημοσιογράφους. Αυτοί όλοι οι οποίοι με αγαπούσαν υπερβολικά, απεφάσισαν να θέσουν τέρμα στα... μεγαλεπήβολα όνειρα μου. Και το έργον αυτό το ανέλαβεν ο αείμνηστος Γ. Σουρής.
Κάποια μέρα λοιπόν ήλθε και με συνάντησε στο καφενείο του Ζαχαράτου όπου εσυχνάζαμε όλοι οι αποτελούντες τότε την «παρέα των αρουραίων». Ήπιαμε όπως πάντα το καφεδάκι μας(συζητήσαμε για την πολιτική κατάστασι –Ρωμιοί δεν είμαστε; - μου είπε για την αθλητική μου επίδοσι, και σιγά-σιγά φτάσαμε και... στο ψητό:
-Έμαθα αγαπητέ Δημητράκη –μουπε μ’ εγκαρδιότητα, ο αξέχαστος φίλος, ότι προοδεύεις καταπληκτικά στον έρωτα.
Συγκατένευσα με εγωϊστική ικανοποίησι. Αλλά ο Σουρής συνέχισε με δεξιοτεχνία στις κουβέντες του:
-Μπράβο, αγαπητέ Τόφαλε. Μόνον ένας Τόφαλος θα μπορούσε να πάρη αυτή τη γυναίκα...
Τον κοίταζα ικανοποιημένος. Μου άρεσε η χαρακτηριστική αυτή φράσις.
-Και πότε λέτε για το γάμο;
-Δεν ωρίσαμε, ακριβώς, πάντως κι αυτό θα γίνη σε λίγο καιρό...
-Μπράβο αγαπητέ μου! Αλήθεια σε θαυμάζω.
-Γιατί;
-Γιατί μόνον ένας Τόφαλος μπορούσε να πάρη τη γυναίκα αυτή.

Κατεβήκαμε στο Φάληρο ν’ αναπνεύσωμε λίγο ιώδιο. Στο δρόμο μου επανέλαβε παρα πολλές φορές την ίδια φράσι:«Μόνον ένας Τόφαλος μπορούσε να πάρη αυτή τη γυναίκα...».
Άρχισε να μου κάνη εντύπωσι η επιμονή του Σουρή στη φράσι εκείνη. Έπρεπε να δείξω κάποια μετριοφροσύνη. Και... τόλμησα να παρατηρήσω:
-Γιατί μόνον ένας Τόφαλος μπορούσε να πάρη τη γυναίκα αυτή κι όχι ένας οποιοσδήποτε άλλος;
-Αγαπητέ μου Τόφαλε, μόνον ένας Τόφαλος θα μπορούσε να σηκώση... τα κέρατα απ’ τη γυναίκα αυτή!
Έμεινα εμβρόντητος. Ίσως κεραυνός να μη με απολίθωνε όσο η επιτυχεστάτη εκείνη φράσις του αειμνήστου Σουρή. Αλλά αυτό με έφερε στην πραγματικότητα και αν και με επηρέασε ψυχικώς, εν τούτοις κατάλαβα σε τι βάθρο έπεφτα!... Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα ο σφοδρός εκείνος έρωτας εξητμίσθη σαν καπνός.
Τοιουτοτρόπως ενώ συνέχισα το αγώνισμα της άρσεως βαρών, απέφυγα με μεγάλη διακριτικότητα την... άρσιν κεράτων της θρυλικής πρωταγωνίστριας.

ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ
Το φθινόπωρον του 1912 η Ελλάς είχε κηρύξει επιστράτευσιν. Στα σύνορα είχε ανάψει το ντουφέκι. Τα Βαλκάνια βρισκόντουσαν σε μια μεγάλη αναταραχή. Η κλαγγή του πολέμου τραντάζει ολόκληρο τον Βαλκανικό χώρο.
Κατετάγην στο 12ον σύνταγμα πεζικού. Με συγκίνησιν θυμάμαι τις συναντήσεις μου στον στρατώνα με τους παλιούς φίλους και συστρατιώτας μου. Θα μου μείνουν αξέχαστες εκείνες οι ώρες. Περάσαμε μαζί στιγμές αφάνταστης αγωνίας και εθνικού ενθουσιασμού. Τότε η Ελλάς σαν ένας άνθρωπος πολεμούσε. Το παν είχε ξεσηκωθή. Απ’ όλα τα μέρη του κόσμου κατέφθασαν εθελονταί στη μικρή και ανίσχυρη αυτή χώρα στην νότια άκρη της Βαλκανικής χερσονήσου. Τριάντα χιλιάδες Έλληνες από την Αμερική επλημμύρισαν τα πολεμικά πεδία. Ο πόλεμος της ανεξαρτησίας εκέντρισε την ψυχή των Ελλήνων που βρισκόντουσαν μακριά από τη μητέρα Ελλάδα. Κι έσπευσαν αμέσως στη φωνή της. Και προσέφεραν το αίμα τους και εδόξασαν το μεγαλείον της και ετίμησαν τα χρώματα της...

Από τότε πέρασαν 24 μήνες. Το τέλος του πολέμου συνήντησε την Ελλάδα αιματόβρεκτη, τσακισμένη... Τα ερείπια, οι ατέλειωτοι τάφοι και οι μαυροφορεμένες μάννες υπήρξαν ο θλιβερός απολογισμός της διετούς εκείνης συγκρούσεως.
Με βαθύτατον πόνον έφυγα και πάλιν για την Αμερικήν. Τον Μάρτιον του 1914 αποβιβαζόμουνα δια δεύτερην φοράν στην πατρίδα του Ουάσιγκτων. Βρήκα αμέσως του παλιούς μου φίλους. Πήγα και πάλιν στους αθλητικούς συλλόγους. Ανέπνευσα κοντά στον ελεύθερο αθλητισμό και επεδόθην αποκλειστικά στο αγώνισμα της πάλης. Ένα χρόνο μόλις αργότερα εκέρδισα το παγκόσμιον διεθνές τουρνουά της πάλης του 1915, νικήσας περι τους 40 αντιπάλους μου. Το έτος αυτό κατείχα τη
δευτέρα θέσι, μετά τον πρωταθλητήν του κόσμου Φράνκ Γκάτς.

Με την ευκαιρία αυτή δεν θαταν άσκοπο ν’ απαριθμήσω εδώ μερικούς από τους λαμπρότερους αντιπάλους της διεθνούς παλαίστρας, τους οποίους κατετρόπωσα. Μεταξύ άλλων θυμάμαι τους Ιταλούς Γκαρντίνι και Μασάρι, τους Ιταλοσλάβους Ραϊτσεβιτς, Κάλτσα και Ρομάνο, τους Γάλλους Μασπολί, Καζώ και Αντρέ Ραμπώ. Επίσης τους Άγγλους Σμίθ, Άντριους, Μπρίστολ και Μάντισον. Τους Αμερικανούς Πωλ Τζόουνς, Μπιλ Στήλ, Κάτλερ και Μοντγκόμερυ. Τον Ινδοαμερικανόν Χουαϊτ και τον θρυλικόν «άστον» Ήνγκλ. Τον Έλληνα Δημητρέλλην, ο οποίος μ’ ενίκησε το 1910, τον κατέβαλα κατ’ επανάληψιν.

ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΔΙΧΑΣΜΟΥ
Εν τω μεταξύ βρισκόμαστε στις παραμονές του 1916. Η μπόρα κανούργιου πολέμου σκοτεινιάζει τον ευρωπαϊκό ορίζοντα. Είναι η εποχή που η Ελλάς υφίσταται τα δεινά του διχασμού. Το κίνημα της Θεσσαλονίκης και ο σάλος των πολιτικών διενέξεων προεκάλεσαν την σύγχυσιν και επέφεραν κλονισμόν του κύρους της χώρας. Η Ελλάς ανήκε σε δύο στρατοπέδα: Στους Βενιζελικούς και στους Κωνσταντινικούς. Οι ομογενείς της Αμερικής με μεγάλη πικρία έβλεπαν την εξέλιξι των Ελληνικών πραγμάτων. Εν τούτοις κι εκεί μπήκε το μικρόβιο της διαιρέσεως και του αδελφικού διχασμού.
Τότε σε πολλές πόλεις της Αμερικής σχηματίσθηκαν επιτροπές οι οποίες είχαν ένα σκοπό:Να σταθούν πάνω από τα πολιτικά κόμματα που έδερναν την Ελλάδα και να φροντίσουν για την περίθαλψι των οικογενειών των επιστρατευθέντων και φονευθέντων κατα την διάρκειαν του πολέμου. Εις την Αμερικήν, εξ άλλου, οι ελληνικές κοινότητες λόγω της καταστροφικής λαίλαπος του εμφυλίου διχασμού, είχαν τελείως εγκαταλειφθή.

Πιστεύω ότι μαζί με άλλους πατριώτες κατορθώσαμε να περισώσωμε τα ελληνικά διδακτήρια, τις κοινότητες, τις εκκλησίες, και πολλούς από τους επισκόπους μας, τους οποίους η δίνη των πολιτικών παθών έτεινε να εξαφανίση.
Δια την ιστορικήν αλήθειαν αναφέρω εδώ μερικά από τα ονόματα εκείνων που επρωτοστάτησαν, προκειμένου να σωθή ο Ελληνισμός του Νέου Κόσμου. Μεταξύ αυτών μου έρχονται στη μνήμη οι:Ελαφόπουλος και Ευρυπίδης Κεχαγιάς καπνέμποροι, ο Γκρέγκορυ Ταίηλορ(Ταβουλαρίδης) επιχειρηματίας ξενοδοχείων, ο Βαν Νομικός επειχειρηματίας κινηματογράφου, ο Ιω. Μαντάς(νυν πρόεδρος της Ελληνικής Πολεμικής Περιθάλψεως), ο Σόλων Βλαστός της «Ατλαντίδος», ο Μπάμπης Μαρκέτος του «Κήρυκος», ο Νικ. Λέλης νυν πρόξενος εις Χάγην, οι αείμνηστοι πρεσβευταί μας Διαμαντόπουλος και Ψιμόπουλος, ο γεν. Γραμματεύς της Ελληνικής πρεσβείας Κουντουριώτης, οι διακεκριμένοι ομογενείς Γεωργ. Πανόπουλος και Γεωργ. Γενεράλης και πολλοί άλλοι...

ΜΙΑ ΑΠΡΟΟΠΤΗ ΓΝΩΡΙΜΙΑ
Εκείνη την εποχή, έφθασε στην Αμερικήν ο αείμνηστος Ιεράρχης, τότε, Κορίνθου Δαμασκηνός, δια να διευθετήση διάφορα εκκλησιαστικά ζητήματα. Τον συνήντησα εις το ξενοδοχείον «Μονκλαίρ» στην Ν. Υόρκην, όπου είχε καταλύσει ο μέγας εκείνος αρχηγός της Εκκλησίας. Καθήσαμε πολλή ώρα μαζί και συζητήσαμε με μεγάλη εγκαρδιότητα. Σε κάποια στιγμή με ρώτησε:
-Μήπως, κ. Τόφαλε σας θυμίζω τίποτε από το παρελθόν;
-Όχι, Σεβασμιώτατε του απήντησα.
-Και όμως, αν παρατηρήσετε προσεκτικά θα ιδήτε ότι κάτι μας συνδέει από παλαιά χρόνια.
Και πάλιν εδίστασα, η μνήμη δεν μ’ εβοήθησε να θυμηθώ τι μας συνέδεε με τον αλησμόνητον Μητροπολίτην. Όταν όμως μου είπε, έμεινα κυριολεκτικά έκπληκτος.
Πράγματι, την περίοδο που βρισκόμουνα στην Ελλάδα και έκανα περιοδείαν στις πόλεις της υπαίθρου, συνήντησα στην Καρδίτσα ένα μαθητή ο οποίος ήταν σπουδαίος αθλητής εις την ρίψιν της σφαίρας. Ο μαθητής αυτός είχε τότε το πανελλήνιο ρεκόρ, το οποίον κατείχε ο περίφημος πρωταθλητής Γεωργαντάς. Εθαύμασα τον αθλητήν αυτόν. Και του συνέστησα να επιδοθή με ζήλον και φανατισμόν εις τον αθλητισμόν. Του είπα μάλιστα να έλθη εις τας Αθήνας μετά το τέλος των γυμνασιακών του σπουδών προκειμένου να φροντίσω να εγγραφή σ’ ένα μεγάλον αθλητικόν σύλλογον της πρωτευούσης. Ηρνήθη όμως. Επέμενα και τότε προ της επιμονής μου μου είπε ότι καίτοι συμπαθεί τον αθλητισμόν, δεν θα μπορέση να επιδοθή με περισσότερο ζήλο και αφοσίωσι γιατί εσκόπευε ν’ αφοσιωθή εις το ιερατικόν σχήμα.
Ο νέος εκείνος αθλητής Καρδίτσας έγινε αργότερα Μητροπολίτης Κορίνθου Δαμασκηνός, μετέπειτα Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Αρχιβασιλεύς των Ελλήνων.

Τέλος δεκάτου έκτου μέρους (συνεχίζεται)