ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΔΗΜΗΤΡΗ ΤΟΦΑΛΟΥ (19)
Δέκατο ένατο μέρος (τελευταίο)
--------------------------------------
Με
την ευκαιρίαν αυτήν θα πρέπει να τονίσω τα εξής:
Στο διάστημα της παλαιστικής μου σταδιοδρομίας –και εννοώ την περίοδον από του 1908 μέχρι το 1930, οτε απεχώρησα της πάλης- επάλαισα και ενίκησα περί τους 2000 αντιπάλους μου. Ενώ νικήθηκα μόνο από τρεις. Κι αυτοί είναι: Ο ομογενής Δημητρέλης, ο διάσημος Αμερικανός πρωταθλητής Λούης ο επονομαζόμενος στραγγαλιστής και ο φοβερός παγκόσμιος πρωταθλητής της πάλης Στέκερ.
Μετά το 1930 επεδόθην οριστικά εις την προπόνησιν αθλητών οι οποίοι αργότερα έγιναν οι καλύτεροι παλαισταί του κόσμου. Επίσης διωργάνωσα πολλούς αθλητικούς και παλαιστικούς αγώνας εις ολόκληρον την Αμερικήν με αποτέλεσμα να κερδίσω πάρα πολλά χρήματα. Προ του 1930 όμως έχασα πολλά χρήματα –γύρω στα 250.000 δολλάρια- τότε που η μεγάλη χρηματιστηριακή κρίσις εκλόνισε τας αμερικανικάς Τράπεζας. Το συγκλονιστικόν αυτό για μένα γεγονός το επληροφορήθην στην Ελλάδα όταν βρισκόμουνα με τον Τζίμ Λόντον. Μου ήλθε τρέλλα. Διακόσια πενήντα χιλιάδες δολλάρια την εποχήν εκείνην ήταν μια τεράστια περιουσία. Ο αείμνηστος φίλος μου Αλκιβιάδης Σαράφης ο οποίος βρισκόταν κι αυτός τότε στην Ελλάδα, επροθυμοποιήθη να με βοηθήση. Αμέσως με εδάνεισε πέντε χιλιάδες δολλάρια και επέστρεψα στην Αμερικήν. Φρόντισα να μαζέψω ότι μπορούσα από διαφόρους εκκρεμότητας εκ των αγώνων που είχα διοργανώσει κατα καιρούς και επεδόθην εις την προπόνησιν των αθλητών και ιδιαιτέρως του Τζίμ Λόντου.
Μετά παρέλευσιν μερικών ετών κατώρθωσα και πάλιν ν’ αποκτήσω χρήματα και με την λιτή ζωή μου να μπορώ να ζω κάπως ανεξάρτητα. Λίγο αργότερα με συνεκίνησε το εμπόριον. Ιδαιτέρως το ελληνικόν εμπόριον. Συνεργασθείς με τον μεγάλο εμπορικόν οίκον R. C. WILLIAMS και CO N.Y., υπήρξα ο πρώτος που εισήγαγεν εις την Αμερικήν ελληνικόν ελαιόλαδον συσκευασμένον εις την Ελλάδα. Το 1948 όμως εγκατέλειψα και το εμπόριον. Είχα κουραστή πια. Δύο γεγονότα που εμεσολάβησαν στο διάστημα αυτό επέδρασαν σημαντικά στην πορεία του τελευταίου τμήματος της ζωής μου.
ΔΥΟ ΘΑΝΑΤΟΙ
Το ένα ήταν πολύ δραματικό για μένα. Μου το ανήγγειλε ο φίλος μου Νίκος Μοσχονάς βαρύτονος του θιάσου «Μετροπόλιταν» της Ν. Υόρκης. Ο αγαπητός μου φίλος μ’ επληροφόρησε ότι τα πρώτα θύματα της Ιταλικής επιθέσεως εις τας Πάτρας όταν εβομβαρδίσθη από τους Ιταλούς το 1940 ήσαν οι δύο αδελφοί μου Διονύσιος και Ιωάννα. Αμέσως έστειλα ένα τηλεγράφημα στην πονεμένη μου μητέρα. Ίσως έχει κάποιαν αξίαν και γι’ αυτό σας το παραθέτω:«Σήμερον, έμαθα την άνανδρον δολοφονίαν της προσφιλούς μου Ιωάννας και του αγαπημένου μας Νιόνιου που έπεσαν μπροστά στα μάτια σου από τις ιταλικές βόμβες. Η μεγάλη σου πατριωτική καρδιά και η μητρική ψυχή σου ταχέως θα λάβουν την δικαίαν εκδίκησιν των αθώων θυμάτων. Στην μοναξιά σου κάμε υπομονήν μαννούλα. Και μη λησμονής ότι δεν εχάθη το παν για σένα. Ασπάζομαι την δεξιάν σου. Ζήτω η Ελλάς».
Η τραγική μητέρα μου, όπως επληροφορήθην αργότερα πόνεσε πάρα πολύ για τον θάνατο των δύο παιδιών της. Μου είπαν ακόμη ότι επί 24 ώρες έμεινε η μητέρα μου πάνω από τα πτώματα των αγαπημένων της. Ασφαλώς δεν είναι εύκολο να ξεριζώσης απ’ την καρδιά σου δύο προσφιλείς σου υπάρξεις μέσα σε λίγα λεπτά, όσα χρειάζονται για να συμβή ένα τρομερό ατύχημα.
Από τότε η μητέρα μου έπεσε σ’ ένα διαρκή πόνο. Το 1945 εγκατέλειψε κι αυτή την ματαιότητα της ζωής σε ηλικίαν 80 ετών.
Σήμερα είμαι κι εγώ εβδομήντα χρονών. Πολλοί με ρώτησαν και πλείστοι δημοσιογράφοι ζήτησαν να μάθουν ένα πράγμα: Γιατί δεν παντρεύτηκα. Απαντώ σήμερα σ’ αυτό το δικαιολογημένο ερώτημα των φίλων και γνωστών μου: Στη ζωή μου υπήρξα πάντοτε αθλητής. Ιδιαιτέρως διεκρίθην στην άρσιν βαρών και γι’ αυτό απέκτησα και τον τίτλο του Ολυμπιονίκου. Σήκωσα βέβαια μεγάλα βάρη. Δυστυχώς μου ήταν αδύνατον να σηκώσω... το βάρος του γάμου. Γιατί πως μπορούσα να κάνω τη γυναίκα μου ευτυχισμένη όταν η ζωή μου ολόκληρη κύλισε σχεδόν συνεχώς μέσα σε σιδηροδρόμους, σε πλοία και σε ξενοδοχεία;
Ασφαλώς μπορεί να γεννηθεί το ερώτημα γιατί ήλθα στην Ελλάδα. Και βέβαια δεν είναι τόσον εύκολο να συνηθίση κανένας σε άλλη μορφή ζωής όταν πέρασαν πενήντα ολόκληρα χρόνια στις αμερικανικές μεγαλοπόλεις. Η νοσταλγία ήταν το κυριώτερο κίνητρο της παλινοστήσεως. Επιθυμώ να περάσω τα τελευταία χρόνια της ζωής μου κοντά σ’ αγαπημένα πρόσωπα. Εδώ στην Πάτρα πλάϊ στους φίλους μου, τους συγγενείς μου, τους πατριώτες μου. Είναι άλλωστε τόσο κοντά οι τάφοι των προσφιλών μου που δεν μπόρεσαν να έχουν την ευτυχία να ‘ναι μαζί μου στο τελευταίον στάδιον που διανύω. Αυτά όλα υπήρξαν από τα χρόνια της νιότης μου η πλεόν αγαπημένη συντροφιά μου. Θα ξαναθυμηθώ τα παλιά. Θ’ αναπνεύσω την ατμόσφαιρα εκείνης της εποχής με όσους άφησε ο αδυσώπητος χρόνος στη ζωή. Θα χαρώ μαζί τους, θα κλάψω ίσως και θα προσφέρω τις λίγες δυνάμεις που μου απέμειναν για τον αθλητισμό της πατρίδος μου.
Αλλά θα χρειασθή ακόμη κάτι να πω. Ενδιαφέρει παρα πολλούς νέους αυτό το θέμα. Πολλοί με ρωτούν ποια είναι η τροφή μου. Ίσως αυτό είναι το σημαντικώτερο συντελεστικόν δια την υγείαν του ανθρώπου. Θαρώ πως είναι. Και γι’ αυτό σας παρουσιάζω το διαιτολόγιο μου. Πιστεύω πως την μυϊκή μου δύναμι, που ακόμη διατηρείται σε κάποια αξιόλογη ακμή, την οφείλω εις την αυστηράν δίαιτα την οποίαν εφαρμόζω από τότε που άρχισα να επιδίδωμαι εις το αγώνισμα της πάλης. Μεταξύ άλλων ιδιαιτέρως τονίζω πως το κρέας αποτελεί για μένα την πλέον ανεπιθύμητη τροφή. Μια ή δύο φορές τον μήνα και αυτό είναι πολύ. Τουναντίον τρώγω άφθονα ψάρια, αρκετά φρούτα και πολύ γάλα. Έχω αποκλείσει γενικώς τα ποτά. Είναι ζήτημα αν σ’ όλη μου τη ζωή ήπια ένα μπουκάλι κονιάκ. Εν τούτοις πίνω ελάχιστο κρασί, ενώ κοιμάμαι απαραιτήτως οκτώ ώρες το εικοσιτετράωρον.
Σήμερα ζυγίζω 120 κιλά. Αισθάνομαι τον εαυτόν μου σαν παιδί. Ποτέ δεν μ’ έχει ενοχλήσει πυρετός και δεν γνωρίζω τι θα πη αρρώστια. Θα πρέπει να προσθέσω ότι η ηλιοθεραπεία και η λουτροθεραπεία είναι απαραίτητα στοιχεία δια την ομαλήν λειτουργίαν του οργανισμού του ανθρώπου. Και σ’ αυτά τα δύο σπόρ έχω επιδοθή με φανατισμό και αγάπη.
Όταν έφθασα στην Πάτρα επεσκέφθην τον ιατρόν κ. Ανδρέαν Σαμούρην, τον οποίον παρεκάλεσα να μου κάμη μίαν γενικήν εξέτασιν του οργανισμού μου. Με συγκινητικήν προθυμίαν ο εκλεκτός επιστήμων με εξήτασε. Εύρε την πίεσιν μου σε 15 βαθμούς και την καρδιά μου ως «καρδιά νεοσυλλέκτου».
Όταν ετελείωσα την συνέντευξιν μου με τον έξοχον πατριώτην και θρυλικόν ολυμπιονίκην, τον ρώτησα αν θέλη να προσθέση τίποτε άλλο. Είδα τα μάτια του βουρκωμένα. Το βλέμμα του κάπως άτονο και την ψυχή του επαναστατημένη.
-Θα σου πω, μου είπε. Είναι μια επιθυμία μου που νομίζω ότι αποτελεί και τον πανελλήνιο πόθο:Πρέπει να καταβληθή προσπάθεια ώστε να καθιερωθή να γίνωνται συχνότερα οι Ολυμπιακοί αγώνες στην Ελλάδα. Εδώ είναι η πατρίδα της Ολυμπιακής Ιδέας. Εδώ οι πρωταγωνισταί εγκατέλειψαν την λαμπροτέραν σκέψιν συμφιλιώσεως και αδελφώσεως των λαών της γης.
Η Επιτροπή Ολυμπιακών Αγώνων, της οποίας προεδρεύει ο φίλαθλος Βασιλεύς Παύλος, θα πρέπει να επιμείνη ώστε οι προσεχείς Ολυμπιακοί αγώνες να γίνουν εις την ελληνικήν πρωτεύουσαν. Χρειάζεται ασφαλώς συστηματική εργασία και κόπος πολύς. Το Παναθηναϊκόν Στάδιον, που εγνώρισε τόσες δόξες στο παρελθόν μπορεί με μικράς μόνο τροποποιήσεις ν’ αποτελέση ένα θαυμάσιον στάδιον εξυπηρετήσεως του διεθνούς αθλητισμού. Ας ελπίσωμεν να εισακουσθή η δικαιολογημένη αυτή ελληνική αξίωσις από τους παράγοντας της διεθνούς αθλητικής ιδέας.
Δ. ΑΒΡΑΜΟΠΟΥΛΟΣ
ΤΕΛΟΣ
Στο διάστημα της παλαιστικής μου σταδιοδρομίας –και εννοώ την περίοδον από του 1908 μέχρι το 1930, οτε απεχώρησα της πάλης- επάλαισα και ενίκησα περί τους 2000 αντιπάλους μου. Ενώ νικήθηκα μόνο από τρεις. Κι αυτοί είναι: Ο ομογενής Δημητρέλης, ο διάσημος Αμερικανός πρωταθλητής Λούης ο επονομαζόμενος στραγγαλιστής και ο φοβερός παγκόσμιος πρωταθλητής της πάλης Στέκερ.
Μετά το 1930 επεδόθην οριστικά εις την προπόνησιν αθλητών οι οποίοι αργότερα έγιναν οι καλύτεροι παλαισταί του κόσμου. Επίσης διωργάνωσα πολλούς αθλητικούς και παλαιστικούς αγώνας εις ολόκληρον την Αμερικήν με αποτέλεσμα να κερδίσω πάρα πολλά χρήματα. Προ του 1930 όμως έχασα πολλά χρήματα –γύρω στα 250.000 δολλάρια- τότε που η μεγάλη χρηματιστηριακή κρίσις εκλόνισε τας αμερικανικάς Τράπεζας. Το συγκλονιστικόν αυτό για μένα γεγονός το επληροφορήθην στην Ελλάδα όταν βρισκόμουνα με τον Τζίμ Λόντον. Μου ήλθε τρέλλα. Διακόσια πενήντα χιλιάδες δολλάρια την εποχήν εκείνην ήταν μια τεράστια περιουσία. Ο αείμνηστος φίλος μου Αλκιβιάδης Σαράφης ο οποίος βρισκόταν κι αυτός τότε στην Ελλάδα, επροθυμοποιήθη να με βοηθήση. Αμέσως με εδάνεισε πέντε χιλιάδες δολλάρια και επέστρεψα στην Αμερικήν. Φρόντισα να μαζέψω ότι μπορούσα από διαφόρους εκκρεμότητας εκ των αγώνων που είχα διοργανώσει κατα καιρούς και επεδόθην εις την προπόνησιν των αθλητών και ιδιαιτέρως του Τζίμ Λόντου.
Μετά παρέλευσιν μερικών ετών κατώρθωσα και πάλιν ν’ αποκτήσω χρήματα και με την λιτή ζωή μου να μπορώ να ζω κάπως ανεξάρτητα. Λίγο αργότερα με συνεκίνησε το εμπόριον. Ιδαιτέρως το ελληνικόν εμπόριον. Συνεργασθείς με τον μεγάλο εμπορικόν οίκον R. C. WILLIAMS και CO N.Y., υπήρξα ο πρώτος που εισήγαγεν εις την Αμερικήν ελληνικόν ελαιόλαδον συσκευασμένον εις την Ελλάδα. Το 1948 όμως εγκατέλειψα και το εμπόριον. Είχα κουραστή πια. Δύο γεγονότα που εμεσολάβησαν στο διάστημα αυτό επέδρασαν σημαντικά στην πορεία του τελευταίου τμήματος της ζωής μου.
ΔΥΟ ΘΑΝΑΤΟΙ
Το ένα ήταν πολύ δραματικό για μένα. Μου το ανήγγειλε ο φίλος μου Νίκος Μοσχονάς βαρύτονος του θιάσου «Μετροπόλιταν» της Ν. Υόρκης. Ο αγαπητός μου φίλος μ’ επληροφόρησε ότι τα πρώτα θύματα της Ιταλικής επιθέσεως εις τας Πάτρας όταν εβομβαρδίσθη από τους Ιταλούς το 1940 ήσαν οι δύο αδελφοί μου Διονύσιος και Ιωάννα. Αμέσως έστειλα ένα τηλεγράφημα στην πονεμένη μου μητέρα. Ίσως έχει κάποιαν αξίαν και γι’ αυτό σας το παραθέτω:«Σήμερον, έμαθα την άνανδρον δολοφονίαν της προσφιλούς μου Ιωάννας και του αγαπημένου μας Νιόνιου που έπεσαν μπροστά στα μάτια σου από τις ιταλικές βόμβες. Η μεγάλη σου πατριωτική καρδιά και η μητρική ψυχή σου ταχέως θα λάβουν την δικαίαν εκδίκησιν των αθώων θυμάτων. Στην μοναξιά σου κάμε υπομονήν μαννούλα. Και μη λησμονής ότι δεν εχάθη το παν για σένα. Ασπάζομαι την δεξιάν σου. Ζήτω η Ελλάς».
Η τραγική μητέρα μου, όπως επληροφορήθην αργότερα πόνεσε πάρα πολύ για τον θάνατο των δύο παιδιών της. Μου είπαν ακόμη ότι επί 24 ώρες έμεινε η μητέρα μου πάνω από τα πτώματα των αγαπημένων της. Ασφαλώς δεν είναι εύκολο να ξεριζώσης απ’ την καρδιά σου δύο προσφιλείς σου υπάρξεις μέσα σε λίγα λεπτά, όσα χρειάζονται για να συμβή ένα τρομερό ατύχημα.
Από τότε η μητέρα μου έπεσε σ’ ένα διαρκή πόνο. Το 1945 εγκατέλειψε κι αυτή την ματαιότητα της ζωής σε ηλικίαν 80 ετών.
Σήμερα είμαι κι εγώ εβδομήντα χρονών. Πολλοί με ρώτησαν και πλείστοι δημοσιογράφοι ζήτησαν να μάθουν ένα πράγμα: Γιατί δεν παντρεύτηκα. Απαντώ σήμερα σ’ αυτό το δικαιολογημένο ερώτημα των φίλων και γνωστών μου: Στη ζωή μου υπήρξα πάντοτε αθλητής. Ιδιαιτέρως διεκρίθην στην άρσιν βαρών και γι’ αυτό απέκτησα και τον τίτλο του Ολυμπιονίκου. Σήκωσα βέβαια μεγάλα βάρη. Δυστυχώς μου ήταν αδύνατον να σηκώσω... το βάρος του γάμου. Γιατί πως μπορούσα να κάνω τη γυναίκα μου ευτυχισμένη όταν η ζωή μου ολόκληρη κύλισε σχεδόν συνεχώς μέσα σε σιδηροδρόμους, σε πλοία και σε ξενοδοχεία;
Ασφαλώς μπορεί να γεννηθεί το ερώτημα γιατί ήλθα στην Ελλάδα. Και βέβαια δεν είναι τόσον εύκολο να συνηθίση κανένας σε άλλη μορφή ζωής όταν πέρασαν πενήντα ολόκληρα χρόνια στις αμερικανικές μεγαλοπόλεις. Η νοσταλγία ήταν το κυριώτερο κίνητρο της παλινοστήσεως. Επιθυμώ να περάσω τα τελευταία χρόνια της ζωής μου κοντά σ’ αγαπημένα πρόσωπα. Εδώ στην Πάτρα πλάϊ στους φίλους μου, τους συγγενείς μου, τους πατριώτες μου. Είναι άλλωστε τόσο κοντά οι τάφοι των προσφιλών μου που δεν μπόρεσαν να έχουν την ευτυχία να ‘ναι μαζί μου στο τελευταίον στάδιον που διανύω. Αυτά όλα υπήρξαν από τα χρόνια της νιότης μου η πλεόν αγαπημένη συντροφιά μου. Θα ξαναθυμηθώ τα παλιά. Θ’ αναπνεύσω την ατμόσφαιρα εκείνης της εποχής με όσους άφησε ο αδυσώπητος χρόνος στη ζωή. Θα χαρώ μαζί τους, θα κλάψω ίσως και θα προσφέρω τις λίγες δυνάμεις που μου απέμειναν για τον αθλητισμό της πατρίδος μου.
Αλλά θα χρειασθή ακόμη κάτι να πω. Ενδιαφέρει παρα πολλούς νέους αυτό το θέμα. Πολλοί με ρωτούν ποια είναι η τροφή μου. Ίσως αυτό είναι το σημαντικώτερο συντελεστικόν δια την υγείαν του ανθρώπου. Θαρώ πως είναι. Και γι’ αυτό σας παρουσιάζω το διαιτολόγιο μου. Πιστεύω πως την μυϊκή μου δύναμι, που ακόμη διατηρείται σε κάποια αξιόλογη ακμή, την οφείλω εις την αυστηράν δίαιτα την οποίαν εφαρμόζω από τότε που άρχισα να επιδίδωμαι εις το αγώνισμα της πάλης. Μεταξύ άλλων ιδιαιτέρως τονίζω πως το κρέας αποτελεί για μένα την πλέον ανεπιθύμητη τροφή. Μια ή δύο φορές τον μήνα και αυτό είναι πολύ. Τουναντίον τρώγω άφθονα ψάρια, αρκετά φρούτα και πολύ γάλα. Έχω αποκλείσει γενικώς τα ποτά. Είναι ζήτημα αν σ’ όλη μου τη ζωή ήπια ένα μπουκάλι κονιάκ. Εν τούτοις πίνω ελάχιστο κρασί, ενώ κοιμάμαι απαραιτήτως οκτώ ώρες το εικοσιτετράωρον.
Σήμερα ζυγίζω 120 κιλά. Αισθάνομαι τον εαυτόν μου σαν παιδί. Ποτέ δεν μ’ έχει ενοχλήσει πυρετός και δεν γνωρίζω τι θα πη αρρώστια. Θα πρέπει να προσθέσω ότι η ηλιοθεραπεία και η λουτροθεραπεία είναι απαραίτητα στοιχεία δια την ομαλήν λειτουργίαν του οργανισμού του ανθρώπου. Και σ’ αυτά τα δύο σπόρ έχω επιδοθή με φανατισμό και αγάπη.
Όταν έφθασα στην Πάτρα επεσκέφθην τον ιατρόν κ. Ανδρέαν Σαμούρην, τον οποίον παρεκάλεσα να μου κάμη μίαν γενικήν εξέτασιν του οργανισμού μου. Με συγκινητικήν προθυμίαν ο εκλεκτός επιστήμων με εξήτασε. Εύρε την πίεσιν μου σε 15 βαθμούς και την καρδιά μου ως «καρδιά νεοσυλλέκτου».
Όταν ετελείωσα την συνέντευξιν μου με τον έξοχον πατριώτην και θρυλικόν ολυμπιονίκην, τον ρώτησα αν θέλη να προσθέση τίποτε άλλο. Είδα τα μάτια του βουρκωμένα. Το βλέμμα του κάπως άτονο και την ψυχή του επαναστατημένη.
-Θα σου πω, μου είπε. Είναι μια επιθυμία μου που νομίζω ότι αποτελεί και τον πανελλήνιο πόθο:Πρέπει να καταβληθή προσπάθεια ώστε να καθιερωθή να γίνωνται συχνότερα οι Ολυμπιακοί αγώνες στην Ελλάδα. Εδώ είναι η πατρίδα της Ολυμπιακής Ιδέας. Εδώ οι πρωταγωνισταί εγκατέλειψαν την λαμπροτέραν σκέψιν συμφιλιώσεως και αδελφώσεως των λαών της γης.
Η Επιτροπή Ολυμπιακών Αγώνων, της οποίας προεδρεύει ο φίλαθλος Βασιλεύς Παύλος, θα πρέπει να επιμείνη ώστε οι προσεχείς Ολυμπιακοί αγώνες να γίνουν εις την ελληνικήν πρωτεύουσαν. Χρειάζεται ασφαλώς συστηματική εργασία και κόπος πολύς. Το Παναθηναϊκόν Στάδιον, που εγνώρισε τόσες δόξες στο παρελθόν μπορεί με μικράς μόνο τροποποιήσεις ν’ αποτελέση ένα θαυμάσιον στάδιον εξυπηρετήσεως του διεθνούς αθλητισμού. Ας ελπίσωμεν να εισακουσθή η δικαιολογημένη αυτή ελληνική αξίωσις από τους παράγοντας της διεθνούς αθλητικής ιδέας.
Δ. ΑΒΡΑΜΟΠΟΥΛΟΣ
ΤΕΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου