ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΤΟΦΑΛΟΥ (7)

Από την εφημερίδα ΗΜΕΡΑ 23/11/1969 - Αποχαιρετιστήριος αγώνας του αθλητή στις 9 Ιανουαρίου 1909. Η εφημερίδα έγραφε ότι ήταν στο Κάϊρο αλλά πρέπει να ήταν στο Biarritz, στη Γαλλία

Έβδομο μέρος
--------------------

Μέσα εις μίαν νεκρικήν σιγήν ο αγών άρχισε. Από την αρχή, από τα πρώτα δευτερόλεπτα, υπήρξε σκληρός, σκληρότατος. Έπεσα σαν ταύρος πάνω στον αντίπαλο μου, με πρωτοφανή αγριότητα τον γύριζα δεξιά-αριστερά. Ήθελα να επιτύχω τον πανικόν. Και το επέτυχα. Ο δυστυχής Ντυμπουά ξαφνιάστηκε. Δεν ήξαιρε πως να μ’ αντιμετωπίση. Πανικοβλήθηκε από την πρώτη στιγμή. Μέσα στα δέκα πρώτα λεπτά ο Ντυμπουά, αφού τον στριφογύριζα σαν παιγνιδάκι στα χέρια μου, τον πέταξα χάμω. Είχε νικηθή...

Οι θεαταί του Σταδίου κατεπλάγησαν. Δεν πίστευαν στα μάτια τους. Ο διαιτητής όμως με είχε ανακηρύξει νικητήν. Φαντάζεσθε βέβαια την απογοήτευσι των Γάλλων φιλάθλων των ώρα που έφευγαν από το γήπεδο...
-Καλά πως έγινε αυτό;
-Κάτι θαπαθε ο Ντυμπουά...
-Δεν είναι δυνατόν!
Ότι θέλεις έλεγαν. Ένας μάλιστα Γάλλος δημοσιογράφος με ρώτησε:
-Πως νικήσατε κ. Τόφαλε με τόση ευκολία σήμερα;
Απλούστατα, του απάντησα, ξεκουράστηκα τρεις ημέρες, έφαγα καλά, έκανα μια μικρή προπόνηση και κατέβηκα στο ρίνγκ.
-Μα πιστεύω, το ίδιο εκάνατε και προχθές.
-Ασφαλώς το ίδιο, αγαπητέ μου. Με μια όμως «μικρή» διαφορά.
-Ποια αν επιτρέπετε;
-Ότι, όταν νικήθηκα από τον Ντυμπουά ήταν ο 47ος παλαιστής που επάλευα μέσα σ’ ένα σαρανταοκτάωρο. Εαν ήταν πρώτος ή τριακοστός, θα είχε ασφαλώς τη σημερινή τύχη...

Και τώρα ολοταχώς για την Ολυμπιάδα του 1906. Ο προπονητής μου και αχώριστος φίλος Ανδρέας Πετρουτζής και ο γιατρός της Γυμναστικής Εταιρίας Πατρών Σπύρος Σταυρόπουλος άρχισαν τώρα να παρακολουθούν εντατικά την προπόνησι μου. Κυρίως ενδιεφέροντο να διατηρηθή η καρδιά μου σε πολύ καλή υγεία γιατί φοβόντουσαν ότι λόγω της υπερκόπωσης θα μπορούσε να σταματήση να λειτουργή κανονικά. Βρισκόμουνα πλέον στην ηλικία ενός ώριμου νέου. Ήμουν 21 έτους και ετοιμαζόμουνα να προσέλθω να υπηρετήσω ως νεοσύλλεκτος την πατρίδα. Εκείνην ακριβώς την εποχήν συνέβη ένα ανέλπιστον γεγονός, το οποίον με συνεκλόνισε κυριολεκτικά. Εδημοσιεύθη υπό της επιτροπής των Ολυμπιακών αγώνων το προσωρινόν πρόγραμμα της Ολυμπιάδος. Από το πρόγραμα όμως αυτό είχαν αφαιρεθή τα αγωνίσματα της άρσεως βαρών, καθώς και η οργανική γυμναστική. Ευθύς ως το επληροφορήθη τούτο ο φίλαθλος κόσμος, άρχισε τις διαμαρτυρίες. Από παντού άρχισαν να καταφθάνουν τηλεγραφήματα αγανακτήσεως δια το άδικον αυτό μέτρον. Εξ’ άλλου οι διάφοροι αθλητικοί σύλλογοι διεμαρτυρήθησαν εντονώτατα για την «ιεροσυλίαν» αυτήν, όπως εχαρακτήριζαν τον αποκλεισμόν από το αθλητικόν πρόγραμμα των δύο αυτών αγωνισμάτων.«Η Ελλάς, ετόνιζαν εις τα τηλεγραφικάς των διαμαρτυρίας, χάνει οριστικώς δύο βεβαίας νίκας... Ελπίζομεν να μην αδικήσετε κατά την έκδοσιν του τελικού προγράμματος την χώραν που η Ολυμπιάς οφείλει την γένεσιν της...».

Μέχρι σήμερα δεν μπορώ να εξηγήσω πως συνέβη το γεγονός εκείνο. Εν τούτοις κατέστη γνωστόν τότε, ότι ο μακαρίτης Ιωάννης Χρυσάφης, ο οποίος ήτο τεχνικός σύμβουλος της Ολυμπιακής Επιτροπής, κατώρθωσε να πείση –χωρίς να μπορώ να μάθω για ποιους λόγους- τα μέλη της Επιτροπής ότι το αγώνισμα της άρσεως βαρών θα πρέπει να αποκλεισθή διότι είναι ανθυγιεινόν και μοιάζει... με αχθοφορικόν επάγγελμα. Το σπουδαιότερον όμως είναι ότι ο Χρυσάφης έπεισε και αυτόν τον πρόεδρον της Επιτροπής και δημιουργόν της Ολυμπιακής Ιδέας αείμνηστον Διάδοχον Κωνσταντίνον, ο οποίος τόσην υποστήριξιν μου παρέσχεν εις όλα τα στάδια της εμφανίσεως μου.

Τέλος έβδομου μέρους (συνεχίζεται)