ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΔΗΜΗΤΡΗ ΤΟΦΑΛΟΥ (17)
Ο Τζίμ Λόντος (τότε Χρ. Θεοφίλου) όταν ανεκυρήχθη εις τον Αγ. Φραγκίσκον
πρωταθλητής της πόλης. Παραπλεύρως του ο ολυμπιονίκης Δημ. Τόφαλος και δεξιά
άλλοι αθλητικοί παράγοντες του Σαν Φραντζίσκο.
Δέκατο έβδομο μέρος
-----------------------------
Εκείνην ακριβώς την εποχή μου συνέβη
ένα ατύχημα που παρ’ ολίγον να μου κοστίση τη ζωή. Από ένα τυχαίο γεγονός
εκινδύνευσα να πεθάνω στη μακρινή χώρα της Αμερικής χωρίς να μπορέσω να πω και
την τελευταία μου θέλησι.
Ήταν μια παγωμένη μέρα του 1916. Η Νέα Υόρκη είχε καταληφθή από φοβερό κρύο. Τα πάντα είχαν παγώσει. Η θερμοκρασία είχε κατέβη πολύ κάτω από το μηδέν. Τότε συνέβη να κατεβαίνω στον υπόγειο σιδηρόδρομο προκειμένου να πάρω το τραίνο για κάποιο προάστιο της αμερικανικής μεγαλουπόλεως. Δεν πρόφτασα όμως να κατέβω δύο σκαλοπάτια και γλύστρησα. Κύλισα κάμποσα σκαλοπάτια και βαρύς όπως ήμουνα χτύπησα στο κεφάλι και στη μέση. Επί τρεις ημέρες βρισκόμουνα σε αφασία. Οι γιατροί στο νοσοκομείο που με μετέφεραν φοβήθηκαν μήπως το χτύπημα επηρεάση το διανοητικόν μου σύστημα, αφού κατωρθώθη να διασωθή η ζωή μου. Αλλά εβοήθησε ο Θεός και γλύτωσα. Υπέστησαν όμως βλάβη τα ισχία με αποτέλεσμα να εγκαταλείψω από τότε το αγώνισμα της άρσεως βαρών και επιδοθώ οριστικά πλέον στην πάλη.
Όταν έγινα τελείως καλά εταξίδεψα εις την Καλιφόρνιαν όπου έδωσα πολλούς αγώνας. Στον Άγιο Φραγκίσκο παρέμεινα περισσότερο καιρό και τουτο γιατί εκεί είχα μια απρόοπτη γνωριμία η οποία εσημείωσε σημαντικό σταθμό στην αθλητική μου καριέρα και στην επαγγελματική μου επίδοσι.
Έτρωγα σ’ ένα ελληνικό εστιατόριο του Κεφαλλωνίτη Δελαπόρτα, ο οποίος εφημίζετο πως εύρισκε τα καλύτερα θαλασσινά. Ο εξυπνότατος εκείνος Έλλην είχε κατορθώσει να συγκεντρώνη με τα πικάντικα φαγητά του όλους τους καλοφαγάδες του Σαν Φραντζίσκο. Όταν πήγαινα στο μαγαζί του Δελαπόρτα με περιποιείτο ένας νεαρός μέχρι είκοσι χρονών, ο οποίος εργαζόταν στο εστιατόριο ως βοηθός γκαρσονιού. Ήταν ένα παιδί ντροπαλό, συνεσταλμένο αλλά πρόθυμο κι ευγενικό.
Κάποια μέρα ο Δελαπόρτας μουπε:
-Κύριε Τόφαλε αυτό το παιδί έχει επίδοσι στον αθλητισμό. Του αρέσει η πάλη και μάλιστα έχει πολλές επιτυχίες στην κατηγορία που ανήκει. Προ ημερών τον ανεκήρυξαν πρωταθλητή για την πόλι του Σαν Φραντζίσκο.
Τον φώναξα και ήλθε κοντά μου. Στο πρόσωπο του φαινόταν η συστολή, η ντροπή.
-Θα έλθης, του είπα, αύριο το απόγευμα να με πάρης από το ξενοδοχείο μου. Θα πάμε μαζί στο γυμναστήριο. Επιθυμώ να σε δοκιμάσω αν αξίζης τίποτα...
-Σας ευχαριστώ κ. Τόφαλε, μου είπε.
Και με την νεανική του δειλία μου πρόσθεσε:
-Εγώ σας είδα σε δύο αγώνες πάλης και σας εθαύμασα, αλλά δεν είχα το θάρρος να σας μιλήσω!...
-Πως λέγεσαι;
-Χρήστος Θεοφίλου, μου απήντησε.
-Από που κατάγεσαι;
-Από το Κουτσοπόδι του Άργους.
-Είμαστε σχεδόν πατριώτες. Κι εγώ κατάγομαι από την Πάτρα. Σου υπόσχομαι να ενδιαφερθώ για σένα αρκεί να μ’ ακούσης.
-Βεβαίως, απήντησε με συγκίνησι το παιδί που εργαζόταν στο εστιατόριο των «τριών δρόμων» του Αγίου Φραγκίσκου.
Πράγματι, την άλλη μέρα ο νεαρός Θεοφίλου ήλθε και με πήρε από το ξενοδοχείο και πήγαμε στο γυμναστήριο. Όταν σε λίγο τον είδα γυμνόν, μπροστά μου, έμεινα έκθαμβος. Επρόκειτο για ένα πραγματικό αριστούργημα. Η μυϊκή του διάπλασις ήταν τελειοτάτη. Το κορμί του κομψοτέχνημα. Αρμονία γραμμών συνέθεταν την πιο χαρακτηριστική εικόνα ζωγραφικού πίνακος. Ένα ζωντανό αρχαίο ελληνικό άγαλμα.
Εν τούτοις του έλειπε κάτι. Ήταν κοντός. Εαν είχε 10-15 πόντους ακόμη ύψος θα ήταν σωστός ημίθεος Ηρακλής.
Ανεβήκαμε στο ρίνγκ. Πολύς κόσμος είχε πληροφορηθή το γεγονός και είχε συγκεντρωθή για να παρακολουθήση την περίεργη αυτή προπόνησι. Οι αθλητικοί παράγοντες της Καλιφόρνιας έμειναν εκστατικοί.
-Τι θέλει ο Τόφαλος μ’ αυτό το παιδί;
Που να διαισθάνονταν τι μπορούσε να βγη απ’ αυτή την «ανομοιογενή» αθλητική επίδειξι;
Προτού ακόμη δοθή το σύνθημα ενάρξεως του αγωνίσματος θυμάμαι, ότι είπα στον νεαρό μου αντίπαλο:
-Άκουσε, παιδί μου. Εγώ θα παλαίψω μαζί σου σκληρά για να σε πετάξω όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Και συ θα κάνης ακριβώς το ίδιο. Δεν θα λάβης υπ’ όψιν σου ούτε τους τίτλους μου, ούτε τ’ όνομα μου. Θα με θεωρήσης αντίπαλο. Θα παλαίψης μαζί μου με σκληρότητα για να με πετάξης...
Δώσαμε τα χέρια κι άρχισε η πάλη. Κυλιστήκαμε αμέσως στο δάπεδο. Από τα πρώτα λεπτά κατάλαβα πως είχα να κάνω μ’ ένα πραγματικό γίγαντα. Με κατέπληξε η δύναμις του. Μου επετέθη με πρωτοφανή σφοδρότητα. Ομολογώ ότι πολλές φορές βρέθηκα σε άσχημη θέσι. Με πολλή δυσκολία κατώρθωσα να βρω διέξοδο για να μη νικηθώ από το παιδί αυτό. Ένοιωσα πραγματικές τανάλιες να μου σφίγγουν το κορμί, χωρίς να κατορθώνω εύκολα να απαγκιστρώνωμαι απ’ τις φοβερές λαβές του καταπληκτικού εκείνου νέου.
Στα 45 λεπτά σταματήσαμε τον αγώνα. Πραγματικά είχα αισθανθή δυνατή κόπωσι. Τον έφερα τότε κοντά μου και τουπα με ενθουσιασμό:
-Μπράβο Θεοφίλου! Είσαι όντως πολύ καλός. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως το μυαλό σου θα πρέπει να πάρη αέρα. Χρειάζεται να γυμναστής ακόμη. Έχεις ανάγκη να συστηματοποιήσης τη δύναμι σου και να παλεύης τεχνητά. Επίσης πρέπει να κερδίσης λίγο βάρος ακόμη. Σε συγχαίρω και σου υπόσχομαι να φροντίσω για τη σταδιοδρομία σου.
Μου έσφιξε το χέρι με έκδηλη συγκίνησι.
-Σας ευχαριστώ!... Σας ευχαριστώ για όλα. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ!...
Ο ΛΟΝΤΟΣ ΠΡΟΟΔΕΥΕΙ...
Σε δύο εβδομάδες βρισκόμουνα στο Σου Σίτυ της Αϊόβας. Επρόκειτο να τελεσθή εκεί αγών του παγκοσμίου πρωταθλήματος μεταξύ του Τζο Στέκερ και του Ερ Κάντακ. Στον αγώνα αυτόν επρόκειτο να παλαίσω κι εγώ με τον νικητήν. Αλλά ένα αιφνίδιον γεγονός ανέτρεψε το πρόγραμμα ενώ έδωσε την ευκαιρία να σημειώσω μια σημαντική επιτυχία.
Τις ημέρες εκείνες βρισκόταν στο Σου Σίτυ ένας επικίνδυνος παλαιστής. Ο φημισμένος Τζον Πίζακ ο οποίος είχε προτείνει ότι επιθυμούσε να παλαίψη με τον νικητήν του αγώνος Στέκερ-Κάντακ. Αυτοί ήθελαν ν’ αποφύγουν την συνάντησιν με τον Πίζακ και επρότειναν σε μένα μέσω του προπονητού μου για να βρουν μια διέξοδο. Αρνήθηκα. Αλλά είπα στους διοργανωτάς ότι είχα ένα θαυμάσιον παλαιστήν του ίδιου βάρους –ο δαιμόνιος αυτός παλαιστής εζύγιζε μόνον 190 πάουντ(λίτρες)- και θα μπορούσε να αγωνισθή με τον Πίζακ.
-Που βρίσκεται αυτός ο παλαιστής;
-Στον Άγιο Φραγκίσκο!
-Πως λέγεται;
-Χρήστος Θεοφίλου, τους απήντησα.
Γέλασαν με το όνομα Θεοφίλου.
-Δεν ξαίρουμε κανένα τέτοιον παλαιστήν που μπορεί να τα βάλη με τον Πίζακ.
-Σας εγγυώμαι εγώ. Ο ταραχοποιός Πίζακ θα εξοντωθή από τον Θεοφίλου.
-Πολύ αμφιβάλλουμε, μου είπαν. Πως θα διακινδυνεύσουμε ένα τόσο σοβαρό αγώνα μ’ έναν άγνωστο παλαιστήν; Άλλωστε θα δεχτή να αγωνιστή με τον Πίζακ;
Έπρεπε όμως να επιτύχω.
-Τότε, τους είπα, θα κάνουμε μια συμφωνία. Θα φέρω εγώ δι’ εξόδων μου τον Θεοφίλου από τον Αγ. Φραγκίσκον. Εάν δεχτή και παλαίψη θα του πληρώσετε τα έξοδα και 500 δολλάρια ως αμοιβή. Εαν όχι τότε εγώ θα πληρώσω τα έξοδα του και δεν θα πάρη ούτε ένα σέντς.
-Σύμφωνοι, μου απήντησαν.
Αμέσως τηλεγράφησα στον Θεοφίλου ο οποίος έφθασε αστραπιαίως στο Σου Σίτυ. Του είπα τον σκοπόν της προσκλήσεως. Ενθουσιάσθη και μ’ ευχαρίστησε για το ενδιαφέρον μου.
Εν τω μεταξύ το γεγονός είχε γνωσθή μεταξύ πολλών ενδιαφερομένων φιλάθλων, και παραγόντων της πόλης. Άρχισε τις προπονήσεις και τον έβαλα να παρακολουθή τις άριστες προπονήσεις του πρωταθλητού Στέκερ. Μέσα σε λίγες ημέρες οι δημοσιογράφοι των αθλητικών συναντήσεων άρχισαν να ενδιαφέρωνται για την πορεία των προπονήσεων του Θεοφίλου. Αυτό μ’ ενθουσίασε. Όταν οι δημοσιογράφοι ενδιαφέρονται για ένα ζήτημα θα πη ότι πράγματι έχει κάποια αξία και προκαλεί την εντύπωσι του κόσμου. Και ασφαλώς δεν μπορώ να λησμονήσω από τη μακρά πείρα μου πως οι δημοσιογράφοι είναι οι πιο δύσκολοι άνθρωποι του κόσμου.
Κάποια μέρα ήθελα να σφυγμομετρήσω τις δυνατότητες του προστατευομένου μου ύστερα από τις συνεχείς προπονήσεις του. Τον έβαλα και επάλαισε με τον Αμερικανόν γίγαντα Τσάλε Κάτλερ. Οι εφημερίδες έγραφαν την άλλην ημέραν:«Ένας μισκροπικός Έλλην κατέβαλε με πρωτοφανή άνεσιν τον πελώριον Κάτλερ. Θαυμάζεται η παλαιστική του ικανότης και η αρμονικώτατη σωματική του διάπλασις».
Ήμουνα ενθουσιασμένος με τον νεαρόν φίλον μου. Αλλά υπήρχε ένα κώλυμα στον αγώνα που επρόκειτο να διεξαχθή σε λίγες ημέρες. Το όνομα του Θεοφίλου. Οι Αμερικανοί με την ιδιότυπη προφορά τους ήταν αδύνατον να φέρουν στο στόμα τους όνομα Θεοφίλου. Κάτι έπρεπε να γίνη!...
Βρισκόμαστε στο ξενοδοχείο μας και προσπαθούσαμε να βρούμε λύσι σ’ αυτό το μικρό αλλά σοβαρώτατον πρόβλημα. Πήρα ένα Ελληνοαμερικανικό λεξικό. Έψαξα να βρω ένα αρχαίο σύντομο Ελληνικό όνομα για να χρησιμοποιηθή με ευκολία από τους Αμερικανούς φιλάθλους. Βρήκαμε μερικά ονόματα. Αλλά καλά, άλλα άσχημα. Μου επρότεινε να διαλέξουμε ένα με κλήρο μια και θα γίνη το επαγγελματικό του πλεόν όνομα. Συνεφώνησα!
Εκείνην όμως την στιγμήν ο υπάλληλος του ξενοδοχείου μου έφερε ένα τηλεγράφημα. Προήρχετο από τον τότε διευθυντήν της μεγάλης Ελληνικής εφημερίδος «Ατλαντίς» συμπολίτην μου Σωτήριον Λόντον της ιστορικής οικογενείας των Πατρινών ηρώων του 21. Σκέφτηκα για μια στιγμή και του είπα να βάλουμε και το όνομα Λόντος στη... κληρωτίδα. Έτσι και έγινε. Το καπέλλο του Θεοφίλου εχρησίμευσε ως... κληρωτίς. Δέκα ονόματα βάλαμε μέσα.
Ήταν μια παγωμένη μέρα του 1916. Η Νέα Υόρκη είχε καταληφθή από φοβερό κρύο. Τα πάντα είχαν παγώσει. Η θερμοκρασία είχε κατέβη πολύ κάτω από το μηδέν. Τότε συνέβη να κατεβαίνω στον υπόγειο σιδηρόδρομο προκειμένου να πάρω το τραίνο για κάποιο προάστιο της αμερικανικής μεγαλουπόλεως. Δεν πρόφτασα όμως να κατέβω δύο σκαλοπάτια και γλύστρησα. Κύλισα κάμποσα σκαλοπάτια και βαρύς όπως ήμουνα χτύπησα στο κεφάλι και στη μέση. Επί τρεις ημέρες βρισκόμουνα σε αφασία. Οι γιατροί στο νοσοκομείο που με μετέφεραν φοβήθηκαν μήπως το χτύπημα επηρεάση το διανοητικόν μου σύστημα, αφού κατωρθώθη να διασωθή η ζωή μου. Αλλά εβοήθησε ο Θεός και γλύτωσα. Υπέστησαν όμως βλάβη τα ισχία με αποτέλεσμα να εγκαταλείψω από τότε το αγώνισμα της άρσεως βαρών και επιδοθώ οριστικά πλέον στην πάλη.
Όταν έγινα τελείως καλά εταξίδεψα εις την Καλιφόρνιαν όπου έδωσα πολλούς αγώνας. Στον Άγιο Φραγκίσκο παρέμεινα περισσότερο καιρό και τουτο γιατί εκεί είχα μια απρόοπτη γνωριμία η οποία εσημείωσε σημαντικό σταθμό στην αθλητική μου καριέρα και στην επαγγελματική μου επίδοσι.
Έτρωγα σ’ ένα ελληνικό εστιατόριο του Κεφαλλωνίτη Δελαπόρτα, ο οποίος εφημίζετο πως εύρισκε τα καλύτερα θαλασσινά. Ο εξυπνότατος εκείνος Έλλην είχε κατορθώσει να συγκεντρώνη με τα πικάντικα φαγητά του όλους τους καλοφαγάδες του Σαν Φραντζίσκο. Όταν πήγαινα στο μαγαζί του Δελαπόρτα με περιποιείτο ένας νεαρός μέχρι είκοσι χρονών, ο οποίος εργαζόταν στο εστιατόριο ως βοηθός γκαρσονιού. Ήταν ένα παιδί ντροπαλό, συνεσταλμένο αλλά πρόθυμο κι ευγενικό.
Κάποια μέρα ο Δελαπόρτας μουπε:
-Κύριε Τόφαλε αυτό το παιδί έχει επίδοσι στον αθλητισμό. Του αρέσει η πάλη και μάλιστα έχει πολλές επιτυχίες στην κατηγορία που ανήκει. Προ ημερών τον ανεκήρυξαν πρωταθλητή για την πόλι του Σαν Φραντζίσκο.
Τον φώναξα και ήλθε κοντά μου. Στο πρόσωπο του φαινόταν η συστολή, η ντροπή.
-Θα έλθης, του είπα, αύριο το απόγευμα να με πάρης από το ξενοδοχείο μου. Θα πάμε μαζί στο γυμναστήριο. Επιθυμώ να σε δοκιμάσω αν αξίζης τίποτα...
-Σας ευχαριστώ κ. Τόφαλε, μου είπε.
Και με την νεανική του δειλία μου πρόσθεσε:
-Εγώ σας είδα σε δύο αγώνες πάλης και σας εθαύμασα, αλλά δεν είχα το θάρρος να σας μιλήσω!...
-Πως λέγεσαι;
-Χρήστος Θεοφίλου, μου απήντησε.
-Από που κατάγεσαι;
-Από το Κουτσοπόδι του Άργους.
-Είμαστε σχεδόν πατριώτες. Κι εγώ κατάγομαι από την Πάτρα. Σου υπόσχομαι να ενδιαφερθώ για σένα αρκεί να μ’ ακούσης.
-Βεβαίως, απήντησε με συγκίνησι το παιδί που εργαζόταν στο εστιατόριο των «τριών δρόμων» του Αγίου Φραγκίσκου.
Πράγματι, την άλλη μέρα ο νεαρός Θεοφίλου ήλθε και με πήρε από το ξενοδοχείο και πήγαμε στο γυμναστήριο. Όταν σε λίγο τον είδα γυμνόν, μπροστά μου, έμεινα έκθαμβος. Επρόκειτο για ένα πραγματικό αριστούργημα. Η μυϊκή του διάπλασις ήταν τελειοτάτη. Το κορμί του κομψοτέχνημα. Αρμονία γραμμών συνέθεταν την πιο χαρακτηριστική εικόνα ζωγραφικού πίνακος. Ένα ζωντανό αρχαίο ελληνικό άγαλμα.
Εν τούτοις του έλειπε κάτι. Ήταν κοντός. Εαν είχε 10-15 πόντους ακόμη ύψος θα ήταν σωστός ημίθεος Ηρακλής.
Ανεβήκαμε στο ρίνγκ. Πολύς κόσμος είχε πληροφορηθή το γεγονός και είχε συγκεντρωθή για να παρακολουθήση την περίεργη αυτή προπόνησι. Οι αθλητικοί παράγοντες της Καλιφόρνιας έμειναν εκστατικοί.
-Τι θέλει ο Τόφαλος μ’ αυτό το παιδί;
Που να διαισθάνονταν τι μπορούσε να βγη απ’ αυτή την «ανομοιογενή» αθλητική επίδειξι;
Προτού ακόμη δοθή το σύνθημα ενάρξεως του αγωνίσματος θυμάμαι, ότι είπα στον νεαρό μου αντίπαλο:
-Άκουσε, παιδί μου. Εγώ θα παλαίψω μαζί σου σκληρά για να σε πετάξω όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Και συ θα κάνης ακριβώς το ίδιο. Δεν θα λάβης υπ’ όψιν σου ούτε τους τίτλους μου, ούτε τ’ όνομα μου. Θα με θεωρήσης αντίπαλο. Θα παλαίψης μαζί μου με σκληρότητα για να με πετάξης...
Δώσαμε τα χέρια κι άρχισε η πάλη. Κυλιστήκαμε αμέσως στο δάπεδο. Από τα πρώτα λεπτά κατάλαβα πως είχα να κάνω μ’ ένα πραγματικό γίγαντα. Με κατέπληξε η δύναμις του. Μου επετέθη με πρωτοφανή σφοδρότητα. Ομολογώ ότι πολλές φορές βρέθηκα σε άσχημη θέσι. Με πολλή δυσκολία κατώρθωσα να βρω διέξοδο για να μη νικηθώ από το παιδί αυτό. Ένοιωσα πραγματικές τανάλιες να μου σφίγγουν το κορμί, χωρίς να κατορθώνω εύκολα να απαγκιστρώνωμαι απ’ τις φοβερές λαβές του καταπληκτικού εκείνου νέου.
Στα 45 λεπτά σταματήσαμε τον αγώνα. Πραγματικά είχα αισθανθή δυνατή κόπωσι. Τον έφερα τότε κοντά μου και τουπα με ενθουσιασμό:
-Μπράβο Θεοφίλου! Είσαι όντως πολύ καλός. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως το μυαλό σου θα πρέπει να πάρη αέρα. Χρειάζεται να γυμναστής ακόμη. Έχεις ανάγκη να συστηματοποιήσης τη δύναμι σου και να παλεύης τεχνητά. Επίσης πρέπει να κερδίσης λίγο βάρος ακόμη. Σε συγχαίρω και σου υπόσχομαι να φροντίσω για τη σταδιοδρομία σου.
Μου έσφιξε το χέρι με έκδηλη συγκίνησι.
-Σας ευχαριστώ!... Σας ευχαριστώ για όλα. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ!...
Ο ΛΟΝΤΟΣ ΠΡΟΟΔΕΥΕΙ...
Σε δύο εβδομάδες βρισκόμουνα στο Σου Σίτυ της Αϊόβας. Επρόκειτο να τελεσθή εκεί αγών του παγκοσμίου πρωταθλήματος μεταξύ του Τζο Στέκερ και του Ερ Κάντακ. Στον αγώνα αυτόν επρόκειτο να παλαίσω κι εγώ με τον νικητήν. Αλλά ένα αιφνίδιον γεγονός ανέτρεψε το πρόγραμμα ενώ έδωσε την ευκαιρία να σημειώσω μια σημαντική επιτυχία.
Τις ημέρες εκείνες βρισκόταν στο Σου Σίτυ ένας επικίνδυνος παλαιστής. Ο φημισμένος Τζον Πίζακ ο οποίος είχε προτείνει ότι επιθυμούσε να παλαίψη με τον νικητήν του αγώνος Στέκερ-Κάντακ. Αυτοί ήθελαν ν’ αποφύγουν την συνάντησιν με τον Πίζακ και επρότειναν σε μένα μέσω του προπονητού μου για να βρουν μια διέξοδο. Αρνήθηκα. Αλλά είπα στους διοργανωτάς ότι είχα ένα θαυμάσιον παλαιστήν του ίδιου βάρους –ο δαιμόνιος αυτός παλαιστής εζύγιζε μόνον 190 πάουντ(λίτρες)- και θα μπορούσε να αγωνισθή με τον Πίζακ.
-Που βρίσκεται αυτός ο παλαιστής;
-Στον Άγιο Φραγκίσκο!
-Πως λέγεται;
-Χρήστος Θεοφίλου, τους απήντησα.
Γέλασαν με το όνομα Θεοφίλου.
-Δεν ξαίρουμε κανένα τέτοιον παλαιστήν που μπορεί να τα βάλη με τον Πίζακ.
-Σας εγγυώμαι εγώ. Ο ταραχοποιός Πίζακ θα εξοντωθή από τον Θεοφίλου.
-Πολύ αμφιβάλλουμε, μου είπαν. Πως θα διακινδυνεύσουμε ένα τόσο σοβαρό αγώνα μ’ έναν άγνωστο παλαιστήν; Άλλωστε θα δεχτή να αγωνιστή με τον Πίζακ;
Έπρεπε όμως να επιτύχω.
-Τότε, τους είπα, θα κάνουμε μια συμφωνία. Θα φέρω εγώ δι’ εξόδων μου τον Θεοφίλου από τον Αγ. Φραγκίσκον. Εάν δεχτή και παλαίψη θα του πληρώσετε τα έξοδα και 500 δολλάρια ως αμοιβή. Εαν όχι τότε εγώ θα πληρώσω τα έξοδα του και δεν θα πάρη ούτε ένα σέντς.
-Σύμφωνοι, μου απήντησαν.
Αμέσως τηλεγράφησα στον Θεοφίλου ο οποίος έφθασε αστραπιαίως στο Σου Σίτυ. Του είπα τον σκοπόν της προσκλήσεως. Ενθουσιάσθη και μ’ ευχαρίστησε για το ενδιαφέρον μου.
Εν τω μεταξύ το γεγονός είχε γνωσθή μεταξύ πολλών ενδιαφερομένων φιλάθλων, και παραγόντων της πόλης. Άρχισε τις προπονήσεις και τον έβαλα να παρακολουθή τις άριστες προπονήσεις του πρωταθλητού Στέκερ. Μέσα σε λίγες ημέρες οι δημοσιογράφοι των αθλητικών συναντήσεων άρχισαν να ενδιαφέρωνται για την πορεία των προπονήσεων του Θεοφίλου. Αυτό μ’ ενθουσίασε. Όταν οι δημοσιογράφοι ενδιαφέρονται για ένα ζήτημα θα πη ότι πράγματι έχει κάποια αξία και προκαλεί την εντύπωσι του κόσμου. Και ασφαλώς δεν μπορώ να λησμονήσω από τη μακρά πείρα μου πως οι δημοσιογράφοι είναι οι πιο δύσκολοι άνθρωποι του κόσμου.
Κάποια μέρα ήθελα να σφυγμομετρήσω τις δυνατότητες του προστατευομένου μου ύστερα από τις συνεχείς προπονήσεις του. Τον έβαλα και επάλαισε με τον Αμερικανόν γίγαντα Τσάλε Κάτλερ. Οι εφημερίδες έγραφαν την άλλην ημέραν:«Ένας μισκροπικός Έλλην κατέβαλε με πρωτοφανή άνεσιν τον πελώριον Κάτλερ. Θαυμάζεται η παλαιστική του ικανότης και η αρμονικώτατη σωματική του διάπλασις».
Ήμουνα ενθουσιασμένος με τον νεαρόν φίλον μου. Αλλά υπήρχε ένα κώλυμα στον αγώνα που επρόκειτο να διεξαχθή σε λίγες ημέρες. Το όνομα του Θεοφίλου. Οι Αμερικανοί με την ιδιότυπη προφορά τους ήταν αδύνατον να φέρουν στο στόμα τους όνομα Θεοφίλου. Κάτι έπρεπε να γίνη!...
Βρισκόμαστε στο ξενοδοχείο μας και προσπαθούσαμε να βρούμε λύσι σ’ αυτό το μικρό αλλά σοβαρώτατον πρόβλημα. Πήρα ένα Ελληνοαμερικανικό λεξικό. Έψαξα να βρω ένα αρχαίο σύντομο Ελληνικό όνομα για να χρησιμοποιηθή με ευκολία από τους Αμερικανούς φιλάθλους. Βρήκαμε μερικά ονόματα. Αλλά καλά, άλλα άσχημα. Μου επρότεινε να διαλέξουμε ένα με κλήρο μια και θα γίνη το επαγγελματικό του πλεόν όνομα. Συνεφώνησα!
Εκείνην όμως την στιγμήν ο υπάλληλος του ξενοδοχείου μου έφερε ένα τηλεγράφημα. Προήρχετο από τον τότε διευθυντήν της μεγάλης Ελληνικής εφημερίδος «Ατλαντίς» συμπολίτην μου Σωτήριον Λόντον της ιστορικής οικογενείας των Πατρινών ηρώων του 21. Σκέφτηκα για μια στιγμή και του είπα να βάλουμε και το όνομα Λόντος στη... κληρωτίδα. Έτσι και έγινε. Το καπέλλο του Θεοφίλου εχρησίμευσε ως... κληρωτίς. Δέκα ονόματα βάλαμε μέσα.
Τέλος δεκάτου εβδόμου μέρους (συνεχίζεται)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου