ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΔΗΜΗΤΡΗ ΤΟΦΑΛΟΥ (15)
Από την εφημ. ΗΜΕΡΑ 14/12/1969 η αφίσα παράστασης στην Κόρινθο το 1911
Δέκατο πέμπτο μέρος
----------------------------
Η πρώτη μου εμφάνισις εις
την Αμερικήν, έγινε εις τον τεράστιον Αμερικανικόν αθλητικόν σύλλογον «Νιου
Γιόρκ Αθλέτικ Κλάμπ». Έκαμα μια εμφάνισιν υπό τύπον επιδείξεως παρουσία χιλιάδων
Αμερικανών φιλάθλων. Με αποθέωσαν. Βεβαιωθήτε ότι ακόμη στη μνήμη μου έρχονται
με συγκίνησι τα ενθουσιώδη χειροκροτήματα του Αμερικανικού κοινού. Ήσαν τα πρώτα
χειροκροτήματα που πήρα από τον Αμερικανικόν λαόν. Και η φιλοδοξία μου
ικανοποιήθη γιατί στα όνειρα μου ερχόταν πάντα ο πόθος να βρεθώ κοντά στους
φιλάθλους της κραταιάς Αμερικής.
Μετά την θριαμβευτικήν εμφάνισιν μου εις το «Αθλέτικ Κλάμπ» προσελήφθην αμέσως από τον Ουϊλλιαμς Μόρρις. Ο Μόρρις ήτο μια διάσημος φυσιογνωμία την εποχήν εκείνην στην Αμερικήν. Διέθετε 140 θέατρα ποικιλιών και Ιπποδρόμια και αποτελούσε τον κυριώτερον αθλητικόν παράγοντα του επαγγελματικού αθλητισμού.
Εις τα θέατρα ποικιλιών του Αμερικανού επιχειρηματία εργάστηκα επί 25 συνεχείς εβδομάδες με θριαμβευτικήν πάντοτε επιτυχίαν. Εις την Αμερικήν όμως η θεατρική και καλλιτεχνική ζωή δεν μοιάζει με της Ευρώπης. Οι καλλιτέχναι και οι αθληταί εργάζονται πολύ. Προπονούνται σκληρά, και δεν είναι καθόλου εύκολη από απόψεως ηρεμίας η διαβίωσις των. Φυσικά η τακτική αυτή επηρέασε και μένα σωματικώς. Κουράστηκα γιατί οι προπονήσεις ήσαν εξαντλητικές.
Πολύ γρήγορα εγκατέλειψα τις καλλιτεχνικές μου εμφανίσεις και επεδόθην συστηματικά πλέον εις τον αθλητισμόν. Ιδιαιτέρως η πάλη έγινε το προσφιλές μου αγώνισμα. Πολύ γρήγορα κατέλαβα θέσιν πρωταγωνιστού. Πολύ γρήγορα οι εφημερίδες της Αμερικής άρχισαν ν’ αφιερωνούν ευμενή σχόλια για μένα.
Αλλά η ωραία αυτή πορεία απεκόπη προσωρινώς από ένα ατύχημα. Κάποια μέρα ενώ επάλευα με τον πρωταθλητήν Φράνκ Γκάτς ο οποίος ανεκυρήχθη αργότερον παγκόσμιος πρωταθλητής εις το αγώνισμα της πάλης, υπέστην εξάρθρωμα του δεξιού ποδιού μου. Τούτο έγινε εις το Κάνσας Σίτυ-Μιζούρι εις ένα φιλικόν αγώνα όπου όλες οι φάσεις ήσαν σκληρές και είχαν πολύ θεαματικόν χαρακτήρα. Εν τούτοις ο αγών έληξε ισόπαλος καίτοι όταν απεχώρησα από το ρίνγκ βρισκόμουν σε αθλία κατάσταση.
Δεύτερος αγών με ισχυρόν αντίπαλον ήταν όταν εις το Σικάγον επάλαισα τον Έλληνα Βασίλειον Δημητρέλην από το Στενό της Τριπόλεως. Ο Δημητρέλης ήταν πράγματι ισχυρός αντίπαλος και καλός παλαιστής. Και το γεγονός επίσης ότι είχα εξαρθρωμένο το πόδι επηρέασε σημαντικά την εξέλιξι του αγώνος με αποτέλεσμα να χάσω βέβαιη νίκη. Η ήττα μου από τον ομογενή Δημητρέλην επέδρασε πολύ ψυχολογικώς στον χαρακτήρα μου. Γι’ αυτό απεφάσισα να μεταβώ στο Παρίσι προκειμένου να φροντίσω για τη θεραπεία του ποδιού μου.
Στο Παρίσι παρέμεινα παρα πολύ καιρό μέχρις ότου έγινε απολύτως καλά. Προτού φύγω για την Ελλάδα -είχα την πληροφορία ότι η χώρα μας επεστρατεύετο- μετέβην και πάλι στη Γερμανία. Εκεί έδωσα πολλούς αγώνας. Ο κυριώτερος αγών όπου εθριάμβευσα πραγματικά ήταν εκείνος εις τον οποίον κατετρόπωσα τους αδελφούς Σάξον. Λέγοντας δύο αδελφούς δεν εννοώ ότι εις ένα και μοναδικόν αγώνα ενίκησα και τους δύο αθλητάς. Πάντως και οι δύο ικανοί αθληταί υπέστησαν συμφοράν από τον «Έλληνα έφηβον» όπως με ωνόμαζαν οι Γερμανικές εφημερίδες.
Επέστρεψα και πάλιν στην Ελλάδα. Ο πόθος μου να συμμετάσχω εις τον εθνικόν αγώνα που ανελάμβανε το Έθνος εναντίον των εχθρών μας μου εκέντριζε το φιλότιμο. Σ’ ένα τέτοιο ολοκληρωτικό ξεσήκωμα δεν έπρεπε να λείπω από την πονεμένη πατρίδα μου. Ύστερα υπήρχε και κάποιος άλλος λόγος. Και αφού ανέλαβα αυτό το έργο της αυτοβιογραφίας μου δεν μπορώ παρα να σας το εξομολογηθώ. Είχε κάποια επίδρασι τότε στη ζωή μου. Ίσως καλή, ίσως κακή. Πάντως εσημείωσε κάποιο αξιόλογο σταθμό στην πορεία της κοινωνικής μου ζωής και γι’ αυτό δεν θα πρέπει να το σιωπήσω.
ΗΜΟΥΝΑ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΣ
Στη Αθήνα κατα τα έτη 1909-1910 ερωτεύθηκα και μάλιστα μ’ ενθουσιασμό και με πίστι στην καρδιά της αγαπημένης μου. Λυπάμαι γιατί δεν μου είναι δυνατόν έστω και σήμερα να αναφέρω τ’ όνομα της. Η εκλεκτή της καρδιάς μου της εποχής εκείνης ζη. Κι όπως πληροφορούμαι είναι ευτυχισμένη ανάμεσα στα χαριτωμένα εγγονάκια της. Τότε όμως τα πράγματα ήσαν πολύ διαφορετικά. Η καλή μου μεσουρανούσε στο καλλιτεχνικό στερέωμα. Ήταν πρωταγωνίστρια ενός από τα μεγαλύτερα θέατρα της αλησμονήτου εκείνης περιόδου. Η εμφάνισις της στη σκηνή πλημμύριζε ενθουσιασμό τους θεατάς. Ήταν πραγματικά υπέροχη γυναίκα. Είχε όμως ένα μειονέκτημα. Ένα σοβαρό μειονέκτημα που επέδρασε σηματικά μεταξύ του κύκλου μου και των γνωριμιών μου. Η αγαπημένη μου ήταν λίγο ζωηρή. Έφταιγε ο χαρακτήρας της, έφταιγε το θέατρο, έφταιγαν... οι πειρασμοί; Ποιος ξαίρει. Πάντως αυτή ήταν η γενική εντύπωσις μεταξύ των φίλων μου. Και η παρέα μου μ’ επικεφαλής τος Σουρήν και Μωραϊτιίνην δεν τοβλεπαν με καλό μάτι αυτό το ειδύλλιον.
Εν τούτοις εγώ ήμουνα ερωτευμένος. Μου άρεσε η γυναίκα αυτή. Και αδιαφορούσα για όλα. Είχα στην κυριολεξία τυφλωθή από τη γοητεία της, από την τέχνη της και ακόμη από τον κοινωνικό της αέρα. Υπήρξε όμως εκείνα τα χρόνια, παρα πολύ επικύνδυνος περίοδος για μένα. Αυτό υπήρξε το συμπέρασμα του σφοδρού μου έρωτος με την όμορφη πρωταγωνίστρια.
Κάποτε το έμαθε ο πατέρας μου. Καλοί φίλοι Πατρινοί του το διεμήνυσαν και του επεσήμαναν μάλιστα και τον κίνδυνο. Και ο αγαθός εκείνος Τόφαλος τους απάντησε στη Ζακυνθινή διάλεκτο:
-Άστο το παιδί να γλεντήση! Θα βαρεθή κάποτε και θα καταλάβη το μπόϊ του.
Απεναντίας όμως! Όσο πέρναγε ο καιρός τόσο ο έρωτας μου φούντωνε. Και μάλιστα έφτασε κάποια εποχή που απεφάσισα να παντρευτώ την εκλεκτή μου. Εκείνη ενθουσιάστηκε από την πρότασι μου. Χύμηξε πάνω μου, ανέβηκε στους ώμους μου, με φιλούσε παράφορα:
-Θα ζήσωμε ευτυχισμένοι αγάπη μου, μουπε.
Κι εγώ έπλεα σε πελάγη ευτυχίας. Ποια άλλωστε στιγμή στην ανθρώπινη ζωή είναι καλύτερη από έναν ευτυχισμένο γάμο; Αυτό ήταν τότε τ’ όνειρο μου. Και με αυτές τις ευχάριστες προσδοκίες έδινα ολόκληρο τον εαυτόν μου στις προπονήσεις μου...
Μετά την θριαμβευτικήν εμφάνισιν μου εις το «Αθλέτικ Κλάμπ» προσελήφθην αμέσως από τον Ουϊλλιαμς Μόρρις. Ο Μόρρις ήτο μια διάσημος φυσιογνωμία την εποχήν εκείνην στην Αμερικήν. Διέθετε 140 θέατρα ποικιλιών και Ιπποδρόμια και αποτελούσε τον κυριώτερον αθλητικόν παράγοντα του επαγγελματικού αθλητισμού.
Εις τα θέατρα ποικιλιών του Αμερικανού επιχειρηματία εργάστηκα επί 25 συνεχείς εβδομάδες με θριαμβευτικήν πάντοτε επιτυχίαν. Εις την Αμερικήν όμως η θεατρική και καλλιτεχνική ζωή δεν μοιάζει με της Ευρώπης. Οι καλλιτέχναι και οι αθληταί εργάζονται πολύ. Προπονούνται σκληρά, και δεν είναι καθόλου εύκολη από απόψεως ηρεμίας η διαβίωσις των. Φυσικά η τακτική αυτή επηρέασε και μένα σωματικώς. Κουράστηκα γιατί οι προπονήσεις ήσαν εξαντλητικές.
Πολύ γρήγορα εγκατέλειψα τις καλλιτεχνικές μου εμφανίσεις και επεδόθην συστηματικά πλέον εις τον αθλητισμόν. Ιδιαιτέρως η πάλη έγινε το προσφιλές μου αγώνισμα. Πολύ γρήγορα κατέλαβα θέσιν πρωταγωνιστού. Πολύ γρήγορα οι εφημερίδες της Αμερικής άρχισαν ν’ αφιερωνούν ευμενή σχόλια για μένα.
Αλλά η ωραία αυτή πορεία απεκόπη προσωρινώς από ένα ατύχημα. Κάποια μέρα ενώ επάλευα με τον πρωταθλητήν Φράνκ Γκάτς ο οποίος ανεκυρήχθη αργότερον παγκόσμιος πρωταθλητής εις το αγώνισμα της πάλης, υπέστην εξάρθρωμα του δεξιού ποδιού μου. Τούτο έγινε εις το Κάνσας Σίτυ-Μιζούρι εις ένα φιλικόν αγώνα όπου όλες οι φάσεις ήσαν σκληρές και είχαν πολύ θεαματικόν χαρακτήρα. Εν τούτοις ο αγών έληξε ισόπαλος καίτοι όταν απεχώρησα από το ρίνγκ βρισκόμουν σε αθλία κατάσταση.
Δεύτερος αγών με ισχυρόν αντίπαλον ήταν όταν εις το Σικάγον επάλαισα τον Έλληνα Βασίλειον Δημητρέλην από το Στενό της Τριπόλεως. Ο Δημητρέλης ήταν πράγματι ισχυρός αντίπαλος και καλός παλαιστής. Και το γεγονός επίσης ότι είχα εξαρθρωμένο το πόδι επηρέασε σημαντικά την εξέλιξι του αγώνος με αποτέλεσμα να χάσω βέβαιη νίκη. Η ήττα μου από τον ομογενή Δημητρέλην επέδρασε πολύ ψυχολογικώς στον χαρακτήρα μου. Γι’ αυτό απεφάσισα να μεταβώ στο Παρίσι προκειμένου να φροντίσω για τη θεραπεία του ποδιού μου.
Στο Παρίσι παρέμεινα παρα πολύ καιρό μέχρις ότου έγινε απολύτως καλά. Προτού φύγω για την Ελλάδα -είχα την πληροφορία ότι η χώρα μας επεστρατεύετο- μετέβην και πάλι στη Γερμανία. Εκεί έδωσα πολλούς αγώνας. Ο κυριώτερος αγών όπου εθριάμβευσα πραγματικά ήταν εκείνος εις τον οποίον κατετρόπωσα τους αδελφούς Σάξον. Λέγοντας δύο αδελφούς δεν εννοώ ότι εις ένα και μοναδικόν αγώνα ενίκησα και τους δύο αθλητάς. Πάντως και οι δύο ικανοί αθληταί υπέστησαν συμφοράν από τον «Έλληνα έφηβον» όπως με ωνόμαζαν οι Γερμανικές εφημερίδες.
Επέστρεψα και πάλιν στην Ελλάδα. Ο πόθος μου να συμμετάσχω εις τον εθνικόν αγώνα που ανελάμβανε το Έθνος εναντίον των εχθρών μας μου εκέντριζε το φιλότιμο. Σ’ ένα τέτοιο ολοκληρωτικό ξεσήκωμα δεν έπρεπε να λείπω από την πονεμένη πατρίδα μου. Ύστερα υπήρχε και κάποιος άλλος λόγος. Και αφού ανέλαβα αυτό το έργο της αυτοβιογραφίας μου δεν μπορώ παρα να σας το εξομολογηθώ. Είχε κάποια επίδρασι τότε στη ζωή μου. Ίσως καλή, ίσως κακή. Πάντως εσημείωσε κάποιο αξιόλογο σταθμό στην πορεία της κοινωνικής μου ζωής και γι’ αυτό δεν θα πρέπει να το σιωπήσω.
ΗΜΟΥΝΑ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΣ
Στη Αθήνα κατα τα έτη 1909-1910 ερωτεύθηκα και μάλιστα μ’ ενθουσιασμό και με πίστι στην καρδιά της αγαπημένης μου. Λυπάμαι γιατί δεν μου είναι δυνατόν έστω και σήμερα να αναφέρω τ’ όνομα της. Η εκλεκτή της καρδιάς μου της εποχής εκείνης ζη. Κι όπως πληροφορούμαι είναι ευτυχισμένη ανάμεσα στα χαριτωμένα εγγονάκια της. Τότε όμως τα πράγματα ήσαν πολύ διαφορετικά. Η καλή μου μεσουρανούσε στο καλλιτεχνικό στερέωμα. Ήταν πρωταγωνίστρια ενός από τα μεγαλύτερα θέατρα της αλησμονήτου εκείνης περιόδου. Η εμφάνισις της στη σκηνή πλημμύριζε ενθουσιασμό τους θεατάς. Ήταν πραγματικά υπέροχη γυναίκα. Είχε όμως ένα μειονέκτημα. Ένα σοβαρό μειονέκτημα που επέδρασε σηματικά μεταξύ του κύκλου μου και των γνωριμιών μου. Η αγαπημένη μου ήταν λίγο ζωηρή. Έφταιγε ο χαρακτήρας της, έφταιγε το θέατρο, έφταιγαν... οι πειρασμοί; Ποιος ξαίρει. Πάντως αυτή ήταν η γενική εντύπωσις μεταξύ των φίλων μου. Και η παρέα μου μ’ επικεφαλής τος Σουρήν και Μωραϊτιίνην δεν τοβλεπαν με καλό μάτι αυτό το ειδύλλιον.
Εν τούτοις εγώ ήμουνα ερωτευμένος. Μου άρεσε η γυναίκα αυτή. Και αδιαφορούσα για όλα. Είχα στην κυριολεξία τυφλωθή από τη γοητεία της, από την τέχνη της και ακόμη από τον κοινωνικό της αέρα. Υπήρξε όμως εκείνα τα χρόνια, παρα πολύ επικύνδυνος περίοδος για μένα. Αυτό υπήρξε το συμπέρασμα του σφοδρού μου έρωτος με την όμορφη πρωταγωνίστρια.
Κάποτε το έμαθε ο πατέρας μου. Καλοί φίλοι Πατρινοί του το διεμήνυσαν και του επεσήμαναν μάλιστα και τον κίνδυνο. Και ο αγαθός εκείνος Τόφαλος τους απάντησε στη Ζακυνθινή διάλεκτο:
-Άστο το παιδί να γλεντήση! Θα βαρεθή κάποτε και θα καταλάβη το μπόϊ του.
Απεναντίας όμως! Όσο πέρναγε ο καιρός τόσο ο έρωτας μου φούντωνε. Και μάλιστα έφτασε κάποια εποχή που απεφάσισα να παντρευτώ την εκλεκτή μου. Εκείνη ενθουσιάστηκε από την πρότασι μου. Χύμηξε πάνω μου, ανέβηκε στους ώμους μου, με φιλούσε παράφορα:
-Θα ζήσωμε ευτυχισμένοι αγάπη μου, μουπε.
Κι εγώ έπλεα σε πελάγη ευτυχίας. Ποια άλλωστε στιγμή στην ανθρώπινη ζωή είναι καλύτερη από έναν ευτυχισμένο γάμο; Αυτό ήταν τότε τ’ όνειρο μου. Και με αυτές τις ευχάριστες προσδοκίες έδινα ολόκληρο τον εαυτόν μου στις προπονήσεις μου...
Τέλος δεκάτου πέμπτου μέρους (συνεχίζεται)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου