ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΔΗΜΗΤΡΗ ΤΟΦΑΛΟΥ (18)
Φωτογραφίες από προπόνηση του Τόφαλου
Δέκατο όγδοο μέρος
---------------------------
-Τράβα, του λέω, τ’ όνομα
που μπορεί να σε δοξάση μια μέρα.
Τράβηξε ο ίδιος. Κι έβγαλε το όνομα:Λόντος.
-Μπράβο, του λέω, αυτό ήταν το καλύτερο.
Γέλασε με την καρδιά του και μου είπε πως θα φροντίση να τιμήση το ιστορικό ελληνικό όνομα που το έφεραν ήρωες της Επαναστάσεως. Από τότε ο Θεοφίλου έγινε Λόντος και με αυτό το όνομα ελάμπρυνε την Ελλάδα και το έκανε θρυλικό σ’ ολόκληρο τον κόσμο.
Μετά τρεις εβδομάδες ωρίσθη ο αγών Λόντου-Πίζακ. Η συνάντησις είχε προκαλέσει το ενδιαφέρον χιλιάδων φιλάθλων, οι οποίοι πήγαν να θαυμάσουν τον άγνωστον Έλληνα αθλητήν. Πολλοί επίσης διοργανωταί αγώνων και δημοσιογράφοι παρηκολούθησαν τον αγώνα, ο οποίος υπήρξε τραχύς και σκληρός. Ο Πίζακ είχε βρη τον μάστορα του. Δεν κατώρθωνε να ξεφεύγη ευκόλως από τα τρομερά αγκαλιάσματα του Λόντου. Ο Πίζακ όμως διέθετε τεραστίαν πείραν και ήταν αρτιώτατα προπονημένος. Εν τούτοις, ο αγών με συναρπαστικές και επικίνδυνες ενίοτε φάσεις, διήρκεσε δύο ολόκληρες ώρες. Στο τέλος ο Λόντος υπέκυψε. Στην πραγματικότητα όμως ήταν ο νικητής. Πιστεύω –και αυτό το παρεδέχθησαν όλοι οι ειδικοί- ότι η ήττα εκείνη του Τζίμ Λόντου ήταν η καλυτέρα νίκη που έκανε σ’ όλη την παλαιστική σταδιοδρομία του. Πρώτον, γιατί πάλαιψε σκληρά μ’ έναν έμπειρο και φημισμένον παλαιστήν και δεύτερον γιατί με τον αγώνα αυτόν κατέκτησε το κοινόν και τους διοργανωτάς παλαιστικών αγώνων. Και αυτό είναι το παν στον επαγγελματικό αθλητισμό.
Ο ΛΟΝΤΟΣ ΘΡΙΑΜΒΕΥΕΙ
Έκτοτε ο νεαρός Έλλην παλαιστής εγκατέλειψε το εστιατόριον του Αγ. Φρασκίσκου, αγκάλιασε το καινούργιο του όνομα και άρχισε τη θριαμβευτική καριέρα του. Μετά έξι μήνες ο Λόντος επάλαισε στην Νέαν Υόρκην με τον πρωταθλητήν του κόσμου Τζόν Στέκερ. Ο αγών διήρκεσε επί δύο ώρας και δέκα λεπτά. Ο Λόντος ηγωνίσθη με πρωτοφανή τεχνικήν υπεροχήν. Εις τας συναρπαστικάς φάσεις του ενδιαφέροντος αυτού αγώνος διέκρινε κανείς έναν έμπειρον αθλητήν που κάποια μέρα θα γινόταν ο φόβος και ο τρόμος πολλών αντιπάλων. Ο αντίπαλος του Λόντου διεκινδύνευσε πολλές στιγμές στο διάστημα του αγώνος τον τίτλον του. Τελικώς όμως ο Έλλην αθλητής υπέκυψε προ του γυμνασμένου και δεξιοτέχνου Στέκερ. Αλλά και η δευτέρα αυτή ήττα του Λόντου δεν μας απογοήτευσε. Τόσον εγώ όσο και οι προπονηταί του νεαρού Έλληνος παλαιστού, πιστεύαμε ότι η πρόοδος του Λόντου μέσα σε λίγο καιρό ήταν καταπληκτική. Τα ενθουσιώδη, εξ άλλου, σχόλια του αμερικανικού τύπου ενίσχυσαν τον ενθουσιασμό μας.
Ο Τζίμ Λόντος άρχιζε πλέον να γίνεται μια αξιόλογος αθλητική προσωπικότης. Και το σπουδαιότερον, μέσα σε πολύ βραχύ χρονικόν διάστημα. Μάλιστα εκείνην την εποχή συνέβη να πραγματοποιήθη ο αγών Λόντου-Πίζακ. Ο αγαπητός μου Τζίμης κατώρθωσε μέσα σε λίγα λεπτά να σαρώση τον κολοσσόν της πάλης και ν’ αυξήση την δημοτικότητα του. Με μεγάλη μου χαρά έβλεπα την πρόοδο του Λόντου. Γιατί δεν ήταν μόνον ικανός αθλητής. Ήταν ένα εξαίρετο παιδί. Ένας ηθικώτατος νέος. Ένας επιμελέστατος στις προπονήσεις του αθλητής. Ελάτρευε σαν θεά την πάλη. Δεν τον ενδιέφερε τίποτα άλλο εκτός από το αγώνισμα του. Είχε πολλές και αξιόλογες θαυμάστριες. Δεν τον συγκινούσαν όμως! Φαινόταν μπροστά τους σαν πραγματικό μαρμάρινο άγαλμα.
Εν τούτοις τότε –την περίοδον 1917-1918- ο Τζίμ Λόντος αγάπησε. Αγάπησε δυνατά και παράφορα την μόνη γυναίκα που τον συνεκίνησε και που την έκαμε αργότερα νόμιμη γυναίκα του και με την οποίαν απέκτησε τρία χαριτωμένα κοριτσάκια.
Από την εποχή της πρώτης του μεγάλης εμφανίσεως εις την Ν. Υόρκην, ο Τζίμ Λόντος εγνώρισε συνεχείς θριάμβους. Παρέμεινα μαζί του και αυτός ομολογουμένως δεν μπορούσε να κάνη χωρίς εμένα. Το 1928 ήλθαμε στην Αθήνα. Στο Παναθηναϊκό Στάδιον ο θρυλικός πλέον Τζίμ Λόντος κατέκτησε το παγκόσμιον πρωτάθλημα της πάλης νικήσας τον Πολωνόν ευγενή Ζιμπίσκο.
Ένα χρόνο αργότερα –το 1929- εις την Φιλαδέλφειαν της Αμερικής ο Λόντος έχασε τον τίτλον του παγκόσμιου πρωταθλήματος νικηθείς από τον πρωτοπαλαιστήν Σίκατ. Αυτό εκακοφάνη δυνατά του Λόντου. Με κάλεσε τηλεγραφικώς να μεταβώ και πάλιν κοντά του. Έσπευσα αμέσως. Αρχίσαμε μια εντατική προπόνησι. Αγαπούσα –και αγαπώ ακόμη- τον Τζίμ Λόντον, τον οποίον θεωρώ δημιούργημα μου και δεν ήθελα επ’ ουδενί λόγω να χάση τον τίτλον που κατέκτησε με τόσους κόπους. Του έδωσα παραλλήλως θάρρος. Τον ενεψύχωσα και του μετέδωσα το συναίσθημα της νίκης προς την οποίαν πίστευα άλλωστε.
Μ’ αυτές τις προϋποθέσεις ο Λόντος έδωσε την ρεβάνς στον Γερμανοαμερικανόν πρωτοπαλαιστήν Σίκατ το 1930 στη Φιλαδέλφεια παρουσία χιλιάδων θεατών. Ο αγών υπήρξεν από την αρχή μέχρι τέλους δραματικός. Στο τέλος όμως ο Σίκατ υπέκυψε και ο Τζίμ Λόντος ανεκυρήχθη πρωταθλητής του κόσμου μέχρι το 1937.
Στο διάστημα αυτό εγώ έγινε πλεόν επίσημος προπονητής του Λόντου και άλλων παγκοσμίου φήμης αθλητών. Ειδικώτερα μέχρι του 1935 διετέλεσα προπονητής αθλητικών ομάδων του στίβου και παλαίστρας εις τα πανεπιστήμια του Σίρακιους, Γιούτικα και Γκολντγκεϊτ. Από την επαγγελματική πάλην αναγκάστηκα ν’ αποχωρήσω με δυνατή πικρία μου. Τούτο το έκανα γιατί το ωραίον αγώνισμα αυτό περιέπεσε σε χέρια επιτήδειων, εκμεταλλευτών ακόμη και γκάγκστερς. Η εποχή της κορυφαίας σταδιοδρομίας του αγαπητού μου Τζίμ Λόντου εσήμαινε για μένα την χρονολογίαν της οριστικής μου αποχωρήσεως από το ρίνγκ.
Προτού κλείσω την αφήγησι μου για τους αγώνες που έδωσα κατα καιρούς με φημισμένους και διασήμους παλαιστάς θα πρέπει να σημειώσω το εξής: Το 1921 πήγα στο Μεξικόν όπου έτυχα ιδιαιτέρων τιμών και περιποιήσεων εκ μέρους των Μεξικανών παραγόντων και του κοινού. Εκεί ενίκησα περί τους 60 παλαιστάς α’ κατηγορίας χωρίς να μπορέση κανείς να με καταβάλη. Εκεί γνωρίστηκα με τον πρόεδρον του Μεξικού Πλούταρχον Κάλιες, έναν θερμόν φιλέλληνα. Με συνέστησε ο αείμνηστος ομογενής Αλκιβιάδης Σαράφης με τον οποίο σενεδέετο στενώτατα ο Μεξικανός Πρόεδρος. Δύο χρόνια αργότερα εις μια περιοδείαν μου ανα την Ευρώπην έλαβα μέρος και πάλιν εις πολλούς παλαιστικούς αγώνας.
Μεταξύ εκείνων που κατέρριψα είναι ο διάσημος Ούγγρος Χόλομπαν και ο Ιταλός γίγας Καρνέρα ο οποίος αποτυχών εις την πάλην επεδόθη αργότερα εις την πυγμαχίαν.
Τράβηξε ο ίδιος. Κι έβγαλε το όνομα:Λόντος.
-Μπράβο, του λέω, αυτό ήταν το καλύτερο.
Γέλασε με την καρδιά του και μου είπε πως θα φροντίση να τιμήση το ιστορικό ελληνικό όνομα που το έφεραν ήρωες της Επαναστάσεως. Από τότε ο Θεοφίλου έγινε Λόντος και με αυτό το όνομα ελάμπρυνε την Ελλάδα και το έκανε θρυλικό σ’ ολόκληρο τον κόσμο.
Μετά τρεις εβδομάδες ωρίσθη ο αγών Λόντου-Πίζακ. Η συνάντησις είχε προκαλέσει το ενδιαφέρον χιλιάδων φιλάθλων, οι οποίοι πήγαν να θαυμάσουν τον άγνωστον Έλληνα αθλητήν. Πολλοί επίσης διοργανωταί αγώνων και δημοσιογράφοι παρηκολούθησαν τον αγώνα, ο οποίος υπήρξε τραχύς και σκληρός. Ο Πίζακ είχε βρη τον μάστορα του. Δεν κατώρθωνε να ξεφεύγη ευκόλως από τα τρομερά αγκαλιάσματα του Λόντου. Ο Πίζακ όμως διέθετε τεραστίαν πείραν και ήταν αρτιώτατα προπονημένος. Εν τούτοις, ο αγών με συναρπαστικές και επικίνδυνες ενίοτε φάσεις, διήρκεσε δύο ολόκληρες ώρες. Στο τέλος ο Λόντος υπέκυψε. Στην πραγματικότητα όμως ήταν ο νικητής. Πιστεύω –και αυτό το παρεδέχθησαν όλοι οι ειδικοί- ότι η ήττα εκείνη του Τζίμ Λόντου ήταν η καλυτέρα νίκη που έκανε σ’ όλη την παλαιστική σταδιοδρομία του. Πρώτον, γιατί πάλαιψε σκληρά μ’ έναν έμπειρο και φημισμένον παλαιστήν και δεύτερον γιατί με τον αγώνα αυτόν κατέκτησε το κοινόν και τους διοργανωτάς παλαιστικών αγώνων. Και αυτό είναι το παν στον επαγγελματικό αθλητισμό.
Ο ΛΟΝΤΟΣ ΘΡΙΑΜΒΕΥΕΙ
Έκτοτε ο νεαρός Έλλην παλαιστής εγκατέλειψε το εστιατόριον του Αγ. Φρασκίσκου, αγκάλιασε το καινούργιο του όνομα και άρχισε τη θριαμβευτική καριέρα του. Μετά έξι μήνες ο Λόντος επάλαισε στην Νέαν Υόρκην με τον πρωταθλητήν του κόσμου Τζόν Στέκερ. Ο αγών διήρκεσε επί δύο ώρας και δέκα λεπτά. Ο Λόντος ηγωνίσθη με πρωτοφανή τεχνικήν υπεροχήν. Εις τας συναρπαστικάς φάσεις του ενδιαφέροντος αυτού αγώνος διέκρινε κανείς έναν έμπειρον αθλητήν που κάποια μέρα θα γινόταν ο φόβος και ο τρόμος πολλών αντιπάλων. Ο αντίπαλος του Λόντου διεκινδύνευσε πολλές στιγμές στο διάστημα του αγώνος τον τίτλον του. Τελικώς όμως ο Έλλην αθλητής υπέκυψε προ του γυμνασμένου και δεξιοτέχνου Στέκερ. Αλλά και η δευτέρα αυτή ήττα του Λόντου δεν μας απογοήτευσε. Τόσον εγώ όσο και οι προπονηταί του νεαρού Έλληνος παλαιστού, πιστεύαμε ότι η πρόοδος του Λόντου μέσα σε λίγο καιρό ήταν καταπληκτική. Τα ενθουσιώδη, εξ άλλου, σχόλια του αμερικανικού τύπου ενίσχυσαν τον ενθουσιασμό μας.
Ο Τζίμ Λόντος άρχιζε πλέον να γίνεται μια αξιόλογος αθλητική προσωπικότης. Και το σπουδαιότερον, μέσα σε πολύ βραχύ χρονικόν διάστημα. Μάλιστα εκείνην την εποχή συνέβη να πραγματοποιήθη ο αγών Λόντου-Πίζακ. Ο αγαπητός μου Τζίμης κατώρθωσε μέσα σε λίγα λεπτά να σαρώση τον κολοσσόν της πάλης και ν’ αυξήση την δημοτικότητα του. Με μεγάλη μου χαρά έβλεπα την πρόοδο του Λόντου. Γιατί δεν ήταν μόνον ικανός αθλητής. Ήταν ένα εξαίρετο παιδί. Ένας ηθικώτατος νέος. Ένας επιμελέστατος στις προπονήσεις του αθλητής. Ελάτρευε σαν θεά την πάλη. Δεν τον ενδιέφερε τίποτα άλλο εκτός από το αγώνισμα του. Είχε πολλές και αξιόλογες θαυμάστριες. Δεν τον συγκινούσαν όμως! Φαινόταν μπροστά τους σαν πραγματικό μαρμάρινο άγαλμα.
Εν τούτοις τότε –την περίοδον 1917-1918- ο Τζίμ Λόντος αγάπησε. Αγάπησε δυνατά και παράφορα την μόνη γυναίκα που τον συνεκίνησε και που την έκαμε αργότερα νόμιμη γυναίκα του και με την οποίαν απέκτησε τρία χαριτωμένα κοριτσάκια.
Από την εποχή της πρώτης του μεγάλης εμφανίσεως εις την Ν. Υόρκην, ο Τζίμ Λόντος εγνώρισε συνεχείς θριάμβους. Παρέμεινα μαζί του και αυτός ομολογουμένως δεν μπορούσε να κάνη χωρίς εμένα. Το 1928 ήλθαμε στην Αθήνα. Στο Παναθηναϊκό Στάδιον ο θρυλικός πλέον Τζίμ Λόντος κατέκτησε το παγκόσμιον πρωτάθλημα της πάλης νικήσας τον Πολωνόν ευγενή Ζιμπίσκο.
Ένα χρόνο αργότερα –το 1929- εις την Φιλαδέλφειαν της Αμερικής ο Λόντος έχασε τον τίτλον του παγκόσμιου πρωταθλήματος νικηθείς από τον πρωτοπαλαιστήν Σίκατ. Αυτό εκακοφάνη δυνατά του Λόντου. Με κάλεσε τηλεγραφικώς να μεταβώ και πάλιν κοντά του. Έσπευσα αμέσως. Αρχίσαμε μια εντατική προπόνησι. Αγαπούσα –και αγαπώ ακόμη- τον Τζίμ Λόντον, τον οποίον θεωρώ δημιούργημα μου και δεν ήθελα επ’ ουδενί λόγω να χάση τον τίτλον που κατέκτησε με τόσους κόπους. Του έδωσα παραλλήλως θάρρος. Τον ενεψύχωσα και του μετέδωσα το συναίσθημα της νίκης προς την οποίαν πίστευα άλλωστε.
Μ’ αυτές τις προϋποθέσεις ο Λόντος έδωσε την ρεβάνς στον Γερμανοαμερικανόν πρωτοπαλαιστήν Σίκατ το 1930 στη Φιλαδέλφεια παρουσία χιλιάδων θεατών. Ο αγών υπήρξεν από την αρχή μέχρι τέλους δραματικός. Στο τέλος όμως ο Σίκατ υπέκυψε και ο Τζίμ Λόντος ανεκυρήχθη πρωταθλητής του κόσμου μέχρι το 1937.
Στο διάστημα αυτό εγώ έγινε πλεόν επίσημος προπονητής του Λόντου και άλλων παγκοσμίου φήμης αθλητών. Ειδικώτερα μέχρι του 1935 διετέλεσα προπονητής αθλητικών ομάδων του στίβου και παλαίστρας εις τα πανεπιστήμια του Σίρακιους, Γιούτικα και Γκολντγκεϊτ. Από την επαγγελματική πάλην αναγκάστηκα ν’ αποχωρήσω με δυνατή πικρία μου. Τούτο το έκανα γιατί το ωραίον αγώνισμα αυτό περιέπεσε σε χέρια επιτήδειων, εκμεταλλευτών ακόμη και γκάγκστερς. Η εποχή της κορυφαίας σταδιοδρομίας του αγαπητού μου Τζίμ Λόντου εσήμαινε για μένα την χρονολογίαν της οριστικής μου αποχωρήσεως από το ρίνγκ.
Προτού κλείσω την αφήγησι μου για τους αγώνες που έδωσα κατα καιρούς με φημισμένους και διασήμους παλαιστάς θα πρέπει να σημειώσω το εξής: Το 1921 πήγα στο Μεξικόν όπου έτυχα ιδιαιτέρων τιμών και περιποιήσεων εκ μέρους των Μεξικανών παραγόντων και του κοινού. Εκεί ενίκησα περί τους 60 παλαιστάς α’ κατηγορίας χωρίς να μπορέση κανείς να με καταβάλη. Εκεί γνωρίστηκα με τον πρόεδρον του Μεξικού Πλούταρχον Κάλιες, έναν θερμόν φιλέλληνα. Με συνέστησε ο αείμνηστος ομογενής Αλκιβιάδης Σαράφης με τον οποίο σενεδέετο στενώτατα ο Μεξικανός Πρόεδρος. Δύο χρόνια αργότερα εις μια περιοδείαν μου ανα την Ευρώπην έλαβα μέρος και πάλιν εις πολλούς παλαιστικούς αγώνας.
Μεταξύ εκείνων που κατέρριψα είναι ο διάσημος Ούγγρος Χόλομπαν και ο Ιταλός γίγας Καρνέρα ο οποίος αποτυχών εις την πάλην επεδόθη αργότερα εις την πυγμαχίαν.
Τέλος δεκάτου ογδόου μέρους (συνεχίζεται)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου