ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΔΗΜΗΤΡΗ ΤΟΦΑΛΟΥ (13)
Ο Δημήτρης Τόφαλος σηκώνει με το ένα χέρι ένα ξύλινο δοκάρι που κάθονται πάνω του δύο μικρά παιδιά. (Επιχρωματισμένη λεπτομέρεια από φωτογραφία πριν από το 1906)
Δέκατο τρίτο μέρος
--------------------------
Στην Αλεξάνδρειαν όταν
φθάσαμε έτυχε να συναντηθώ με την ιατρόν κυρίαν Παναγιωτάτου η οποία με
εξέλαβε... ως φάντασμα. Αμέσως εγνώσθη ότι ζω. Και αυτό με ωφέλησε διαφημιστικώς
διότι εκέρδιζα πολύ από της πλευράς της δημοτικότητος μου. Μάλιστα ο αείμνηστος
Πολύβιος Δημητρακόπουλος έγραψε τότε το εξής χατιρωμένον:«Ο ελληνικός λαός
επληροφορήθη με συγκίνησιν ότι ο Τόφαλος ανεστήθη εκ νεκρών».
Εις την Αίγυπτον έτυχα μεγάλης υποδοχής και υποστηρίξεως από τους ομογενείς. Εκεί εδημιούργησα και δικό μου θίασον ποικιλιών. Και αυτός είχε διπλήν αποστολήν. Αφ’ ενός την συντήρησιν μου αφ’ ετέρου σπουδαίαν εθνικήν εργασίαν να φέρει εις πέρας.
ΤΟ ΕΡΓΟΝ ΚΑΤΑΣΚΟΠΙΑΣ
Ο Διάδοχος Κωνσταντίνος ευρίσκετο πάντοτε στην πρώτη γραμμή των εθνικών εκδηλώσεων. Τότε με ειδοποίησε πως θα έπρεπε να μεταβώ στην περιοχή της Τουρκίας με αξιωματικούς του Επιτελείου προκειμένου να συλλέξουμε ωρισμένες πληροφορίες πολύ χρήσιμες δια την εθνικήν υπόθεσιν.
Με εθνική υπερηφάνεια δέχτηκα την αποστλή. Ύστερα από λίγες ημέρες έφθασαν στην Αίγυπτο μερικοί ηθοποιοί του θιάσου μου. Ένας θαυμάσιος τενόρος, δύο που έπαιζαν κιθάρα και μαντολίνο, άλλος απήγγελλε πατριωτικά τραγούδια και ένας θαυμάσιος κλόουν. Όλοι αυτοί οι «ηθοποιοί» ήσαν αξιωματικοί του Επιτελείου. Επικεφαλής μάλιστα της μυστικής αυτής αποστολής ευρίσκετο ένας συνταγματάρχης ο οποίος έλυνε και έδενε το αμφίσφαιρον επι σκηνής. Για να μην αποκαλυφθή δε η πραγματική ιδιότης του θιάσου είχε προσλάβει και διακεκριμένους ηθοποιούς της εποχής εκείνης οι οποίοι προσέφερεαν ανεκτιμήτους πράγματι υπηρεσίας στο έθνος με την συμβολήν των. Αυτήν την στιγμήν θυμάμαι τον Σαγιόρ, τον βαρύτονον του Ελληνικού Μελλοδράματος Δημ. Μήτσουραν, τον Βακαρέλην, τον Μέγκουλαν και την μεγάλη καλλιτέχνιδα Ζηνοβία Παρασκευοπούλου.
Φθάσαμε στην Τουρκία πρόθυμοι και ενθουσιώδεις να προσφέρωμε με αυτοθυσία ότι πιο πολύ μπορούσαμε για την Ελλάδα. Εκεί μας εστάλη από το Επιτελείον και ένας νεαρός αξιωματικός ως... βιολίστας προκειμένου να ενισχύση το κατασκοπευτικόν δίκτυον.
Ο νέος όμως αξιωματικός είχε ένα μειονέκτημα ότι... ήταν νέος και αφελής. Εκεί γνωρίστηκε με έναν Φραγκολεβαντίνον Αρμένιον ο οποίος ωμίλει απταίστως την ελληνικήν γλώσσαν. Από τις συζητήσεις που έκαναν ο νεαρός αξιωματικός άφησε την εντύπωσιν –και έδωσε μάλιστα πολλές υπόνοιες- ότι η άφιξις μας στην Τουρκία είχε κάτι το μυστηριώδες. Ο πονηρός Αρμένιος μετέδωσε αυτό που επληροφορήθη από τον αφελή αξιωματικόν εις τον Τούρκο νομάρχην. Ο νομάρχης –ο οποίος με εθαύμαζε δια την δύναμι μου- έστειλε να με ειδοποιήσουν και να με παρουσιάσουν ενώπιον του. Χωρίς να ξαίρω τι γίνεται βρέθηκα στο γραφείο του Τούρκου νομάρχου. Τον είδα βλοσυρόν.
-Λυπάμαι Τόφαλε, μουπε, αλλά πρέπει να σου καταστήσω γνωστόν ότι υπάρχουν πολύ δυσάρεστες πληροφορίες για σένα.
-Δεν σας καταλαβαίνω, του απήντησα.
-Σε κατήγγειλαν, συνέχισε, ότι η άφιξις σου στην χώραν μας και η παραμονή σου ενταύθα συνδέεται με έργον κατασκοπείας.
-Είναι εξωφρενικόν αυτό που σας επληροφόρησαν. Πολύ περισσότερον γιατί σεις είσθε εις θέσιν να γνωρίζετε τις κινήσεις μου. Χαίρω ιδιαιτέρως γιατί παρακολουθείτε τους αγώνες μου και τις προπονήσεις μου ακόμη. Πότε θα ήταν δυνατόν να αφιερώσω ώρες για κατασκοπεία;
-Ελπίζω να είναι συκοφαντία Τόφαλε, όπως πιστεύω. Πάντως σε καθιστώ προσεκτικόν γιατί θαυμάζω την προσπάθεια σου στον αθλητισμό. Καλύτερα να προσέχετε τους φίλους σας που σας κάνουν τους Έλληνας ενώ είναι Αρμένιοι...
Τα κατάλαβα όλα! Εν τούτοις είχα ταραχτή. Και τούτο γιατί μου ανέκοπτε το έργον των αξιωματικών και παρημπόδιζε τις κινήσεις της ομάδος.
Η «ΕΞΑΦΑΝΙΣΙΣ» ΤΟΥ ΑΡΜΕΝΙΟΥ
Το ίδιο βράδυ ανέφερα το γεγονός στον αρχηγό της αποστολής. Συνωφρυώθη ο συνταγματάρχης και εδυσφόρησε.
-Δεν πρέπει, μου είπε, να δείξωμε ότι ξαίρουμε και το ελάχιστον.
-Πρέπει όμως ν’ αποφύγουμε και τον πλέον ελάχιστον κίνδυνον.
-Αυτό θα γίνη...
-Πως;
-Απλούστατα θα τους στείλουμε και τους δύο στη Σμύρνη μ’ ένα δέμα με χασίς. Η δίψα του χρήματος θα τραβήξη τον Αρμένιον και θα πέση στην παγίδα.
-Κατόπιν;
-Από εκεί και πέρα είναι εύκολα τα πράγματα.
Πράγματι σε δύο μέρες οι δύο «φίλοι» αναχωρούσαν για τη Σμύρνη. Ο Έλλην πρόξενος στη Σμύρνη είχε ειδοποιηθή πως έπρεπε πάση θυσία να «εξαφανισθή» ο Αρμένιος, ο δε ηθοποιός–αξιωματικός να επιστρέψη αμέσως στην Ελλάδα.
Ο Έλλην πρόξενος έφερε εις πέρας το δύκολον αυτό έργον. Στη Σμύρνη υπήρχαν τότε δύο επικηρυγμένοι από την Ελλάδα λησταί. Ο Παλαβιώτης και ο Νικολούτσος από την Ηλείαν. Ο πρόξενος μας τους βρήκε και τους είπε:
-Εαν καθαρίσετε αυτόν τον Αρμένιον θα θεωρηθή αυτό εθνική υπηρεσία και θα ληφθή υπ’ όψιν εφ’ όσον ζητήσετε να επανέλθετε στην Ελλάδα.
Με μεγάλη ευχαρίστησι δέχτηκαν οι ληστοφυγόδικοι. Η «εξαφάνισις» επραγματοποιήθη ένα βράδι σ’ ένα σοκάκι της Σμύρνης. Ήδη κάθε κίνδυνος εξέλιπε. Με περισσότερη πλέον άνεσι οι Έλληνες κατάσκοποι επεδόθησαν στο έργο τους. Τα πάντα πήγαν καλά μέχρι τέλους. Και όμως από τον αφελή εκείνον αξιωματικόν και από τον μισέλληνα Αρμένιον εκινδυνεύσαμε να συλληφθούμε και να χαθή μια τεράστια εθνική υπόθεσις η οποία επέτυχε απολύτως.
ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Το 1909, μετά την επιτυχή εθνικήν περιοδείαν εις την Τουρκίαν επανήλθα εις την Ελλάδα. Έφθασα στην Πάτρα και παρέμεινα προπονούμενος με άλλους καλούς αθλητάς του Παναχαϊκού αθλητικού συλλόγου. Το φθινόπωρον του ίδιου έτους περιώδευσα την Ελλάδα δίδων παραστάσεις και διαλέξεις υπέρ του αθλητισμού. Εκ των εμφανίσεων μου εις όλα τας μεγάλας πόλεις της χώρας συνεκεντρώθηκαν αρκετά χρήματα δια των οποίων ιδρύθησαν πολλοί αξιόλογοι αθλητικοί σύλλογοι όπως π.χ.: ο αθλητικός σύλλογος Χίου, ο Προσκοπικός σύλλογος Αϊδινίου, Βρυούλων και Αδραμυτίου, ο αθλητικός και σκοπευτικός σύλλογος Λαρίσης και Τρικάλων και άλλοι. Όλοι αυτοί οι σύλλογοι ειργάσθησαν δια την εξύψωσιν της αθλητικής ιδέας και την τόνωσιν του εθνικού φρονήματος.
ΣΤΙΣ ΙΝΔΙΕΣ, ΤΗΝ ΚΙΝΑΝ...
Εκείνην ακριβώς την εποχήν προσεκλήθην και πάλιν από το αναδιοργανωθέν Ιπποδρόμιον Σούμαν. Με το ίδιο Ιπποδρόμιον περιώδευσα τις Ινδίες, την Κίναν και την Ιαπωνίαν. Εις τας χώρας αυτάς ήμουν ο πρώτος Έλλην αθλητής και καλλιτέχνης που ενεφανίζετο προ της κίτρινης φυλής. Εις την Κίναν ειδικώτερον έγινα ο πιο αγαπημένος άνθρωπος της εποχής εκείνης. Δεν είναι καθόλου υπερβολή αν σας πω ότι έγινα ο θρυλικός ήρωας των Κινέζων.
Τότε έφθασε στο Πεκίνον δια να με προσκαλέση εις αγώνα πάλης ο πρωταθλητής της Ιαπωνίας Μαγιάκι. Ο Ιάπων παλαιστής ήταν ένας φοβερός αθλητής με καταπληκτικές και υπερφυσικές ιδιότητες.
Όταν αυτό έγινε γνωστό μεταξύ των αθλητικών κύκλων του Πεκίνου πολλοί με πλησίασαν και με παρεκάλεσαν να αποτραπή αυτός ο αγών καίτοι οι Κινέζοι έχοντας εθνικόν μίσος εναντίον των Ιαπώνων επεζητούν να εξευτελίσουν τον αντίπαλο μου! Αμφέβαλλον όμως ως προς το αποτέλεσμα του αγώνος διότι ήτο γνωστόν ότι ο αντίπαλος μου διέθετε αθλητικόν κύρος και τεραστίας μυϊκάς δυνάμεις. Εις την ιαπωνικήν πάλην(Τζι-Τζι-Τσου) ήτο ακατάβλητος αλλά εις την ελευθέραν Ελληνορωμαϊκήν πάλην υπελείπετο.
Εν τούτοις απεφασίσθη να πραγματοποιήθη ο αγών. Πολύ προ της πραγματοποίησης είχε συγκεντρωθή το ενδιαφέρον του κόσμου εις τον αγώνα αυτόν, ο οποίος προεβλέπετο σκληρός. Εις τον μεγάλον Ιππόδρομον του Πεκίνου συνεκεντρώθησαν το απόγευμα μιας Κυριακής ογδόντα χιλιάδες φίλαθλοι. ΟΙ Κινέζοι θεαταί και χιλιάδες Ευρωπαίων ήσαν με το μέρος μου.
ΠΩΣ ΕΝΙΚΗΣΑ ΤΟΝ ΜΑΓΙΑΚΙ
Ευθύς με την έναρξιν του αγώνος ο Μαγιάκι μου επετέθη με αγριότητα. Ήταν έμπειρος παλαιστής και ταχύς. Από την αρχήν ετήρησα αμυντικήν θέσιν. Επεδίωκα να κουραστή ο αντίπαλος μου. Αυτό ήταν ένα έξυπνο κόλπο το οποίον εχρησιμοποίησα κατ’ επανάληψιν όταν επάλευα με ισχυρούς αντιπάλους. Πράγματι σε λίγο κατάλαβα από το αναπνευστικό του σύστημα ότι ο Μαγιάκι άρχισε να κουράζεται και να παρουσιάζη σημεία κοπώσεως. Τότε άρχισα να του επιτίθεμαι αποφασισμένος να τον συνθλίψω. Μετά σκληροτάτον πράγματι αγώνα 42 λεπτών κατώρθωσα να επιβληθώ και να καταρρίψω τον Ιάπωνα γίγαντα.
Είναι απερίγραπτον το τι έγινε την στιγμήν εκείνην. Οι Κινέζοι πανηγύριζαν την νίκην μου, σα νίκη δική τους. Στο πρόσωπο μου εξεδικήθησαν τις αλλεπάλληλες ήττες των Κινέζων παλαιστών που είχε σαρώσει ο Μαγιάκι κατα καιρούς, καθώς και την προαιώνιον έχθραν των Κινέζων προς το έθνος των Ιαπώνων.
Την ίδια νύχτα το Πεκίνον εώρταζε. Φωταγωγημένον παρουσίαζε μια πολύ γραφικήν και φαντασμαγορικήν όψιν. Πυροτεχνήματα εκάησαν, οι μουσικές επαιάνιζαν στην πόλιν και η φωτογραφία μου ετοποθετήθη σε μεγάλα «πανώ» και οι διαδηλωταί περιήρχοντο τους δρόμους πανηγυρίζοντες. Την άλλη μέρα με επεσκέφθη μια μεγάλη ομάς Κινέζων φοιτητών και μου εξεδήλωσε τις ευχαριστίες της νεολαίας του Πεκίνου δια την νίκην. Είπαμε ότι ο κινεζικός λαός εθεώρησε την νίκην μου σαν εθνική νίκη των Κινέζων.
Εις την Αίγυπτον έτυχα μεγάλης υποδοχής και υποστηρίξεως από τους ομογενείς. Εκεί εδημιούργησα και δικό μου θίασον ποικιλιών. Και αυτός είχε διπλήν αποστολήν. Αφ’ ενός την συντήρησιν μου αφ’ ετέρου σπουδαίαν εθνικήν εργασίαν να φέρει εις πέρας.
ΤΟ ΕΡΓΟΝ ΚΑΤΑΣΚΟΠΙΑΣ
Ο Διάδοχος Κωνσταντίνος ευρίσκετο πάντοτε στην πρώτη γραμμή των εθνικών εκδηλώσεων. Τότε με ειδοποίησε πως θα έπρεπε να μεταβώ στην περιοχή της Τουρκίας με αξιωματικούς του Επιτελείου προκειμένου να συλλέξουμε ωρισμένες πληροφορίες πολύ χρήσιμες δια την εθνικήν υπόθεσιν.
Με εθνική υπερηφάνεια δέχτηκα την αποστλή. Ύστερα από λίγες ημέρες έφθασαν στην Αίγυπτο μερικοί ηθοποιοί του θιάσου μου. Ένας θαυμάσιος τενόρος, δύο που έπαιζαν κιθάρα και μαντολίνο, άλλος απήγγελλε πατριωτικά τραγούδια και ένας θαυμάσιος κλόουν. Όλοι αυτοί οι «ηθοποιοί» ήσαν αξιωματικοί του Επιτελείου. Επικεφαλής μάλιστα της μυστικής αυτής αποστολής ευρίσκετο ένας συνταγματάρχης ο οποίος έλυνε και έδενε το αμφίσφαιρον επι σκηνής. Για να μην αποκαλυφθή δε η πραγματική ιδιότης του θιάσου είχε προσλάβει και διακεκριμένους ηθοποιούς της εποχής εκείνης οι οποίοι προσέφερεαν ανεκτιμήτους πράγματι υπηρεσίας στο έθνος με την συμβολήν των. Αυτήν την στιγμήν θυμάμαι τον Σαγιόρ, τον βαρύτονον του Ελληνικού Μελλοδράματος Δημ. Μήτσουραν, τον Βακαρέλην, τον Μέγκουλαν και την μεγάλη καλλιτέχνιδα Ζηνοβία Παρασκευοπούλου.
Φθάσαμε στην Τουρκία πρόθυμοι και ενθουσιώδεις να προσφέρωμε με αυτοθυσία ότι πιο πολύ μπορούσαμε για την Ελλάδα. Εκεί μας εστάλη από το Επιτελείον και ένας νεαρός αξιωματικός ως... βιολίστας προκειμένου να ενισχύση το κατασκοπευτικόν δίκτυον.
Ο νέος όμως αξιωματικός είχε ένα μειονέκτημα ότι... ήταν νέος και αφελής. Εκεί γνωρίστηκε με έναν Φραγκολεβαντίνον Αρμένιον ο οποίος ωμίλει απταίστως την ελληνικήν γλώσσαν. Από τις συζητήσεις που έκαναν ο νεαρός αξιωματικός άφησε την εντύπωσιν –και έδωσε μάλιστα πολλές υπόνοιες- ότι η άφιξις μας στην Τουρκία είχε κάτι το μυστηριώδες. Ο πονηρός Αρμένιος μετέδωσε αυτό που επληροφορήθη από τον αφελή αξιωματικόν εις τον Τούρκο νομάρχην. Ο νομάρχης –ο οποίος με εθαύμαζε δια την δύναμι μου- έστειλε να με ειδοποιήσουν και να με παρουσιάσουν ενώπιον του. Χωρίς να ξαίρω τι γίνεται βρέθηκα στο γραφείο του Τούρκου νομάρχου. Τον είδα βλοσυρόν.
-Λυπάμαι Τόφαλε, μουπε, αλλά πρέπει να σου καταστήσω γνωστόν ότι υπάρχουν πολύ δυσάρεστες πληροφορίες για σένα.
-Δεν σας καταλαβαίνω, του απήντησα.
-Σε κατήγγειλαν, συνέχισε, ότι η άφιξις σου στην χώραν μας και η παραμονή σου ενταύθα συνδέεται με έργον κατασκοπείας.
-Είναι εξωφρενικόν αυτό που σας επληροφόρησαν. Πολύ περισσότερον γιατί σεις είσθε εις θέσιν να γνωρίζετε τις κινήσεις μου. Χαίρω ιδιαιτέρως γιατί παρακολουθείτε τους αγώνες μου και τις προπονήσεις μου ακόμη. Πότε θα ήταν δυνατόν να αφιερώσω ώρες για κατασκοπεία;
-Ελπίζω να είναι συκοφαντία Τόφαλε, όπως πιστεύω. Πάντως σε καθιστώ προσεκτικόν γιατί θαυμάζω την προσπάθεια σου στον αθλητισμό. Καλύτερα να προσέχετε τους φίλους σας που σας κάνουν τους Έλληνας ενώ είναι Αρμένιοι...
Τα κατάλαβα όλα! Εν τούτοις είχα ταραχτή. Και τούτο γιατί μου ανέκοπτε το έργον των αξιωματικών και παρημπόδιζε τις κινήσεις της ομάδος.
Η «ΕΞΑΦΑΝΙΣΙΣ» ΤΟΥ ΑΡΜΕΝΙΟΥ
Το ίδιο βράδυ ανέφερα το γεγονός στον αρχηγό της αποστολής. Συνωφρυώθη ο συνταγματάρχης και εδυσφόρησε.
-Δεν πρέπει, μου είπε, να δείξωμε ότι ξαίρουμε και το ελάχιστον.
-Πρέπει όμως ν’ αποφύγουμε και τον πλέον ελάχιστον κίνδυνον.
-Αυτό θα γίνη...
-Πως;
-Απλούστατα θα τους στείλουμε και τους δύο στη Σμύρνη μ’ ένα δέμα με χασίς. Η δίψα του χρήματος θα τραβήξη τον Αρμένιον και θα πέση στην παγίδα.
-Κατόπιν;
-Από εκεί και πέρα είναι εύκολα τα πράγματα.
Πράγματι σε δύο μέρες οι δύο «φίλοι» αναχωρούσαν για τη Σμύρνη. Ο Έλλην πρόξενος στη Σμύρνη είχε ειδοποιηθή πως έπρεπε πάση θυσία να «εξαφανισθή» ο Αρμένιος, ο δε ηθοποιός–αξιωματικός να επιστρέψη αμέσως στην Ελλάδα.
Ο Έλλην πρόξενος έφερε εις πέρας το δύκολον αυτό έργον. Στη Σμύρνη υπήρχαν τότε δύο επικηρυγμένοι από την Ελλάδα λησταί. Ο Παλαβιώτης και ο Νικολούτσος από την Ηλείαν. Ο πρόξενος μας τους βρήκε και τους είπε:
-Εαν καθαρίσετε αυτόν τον Αρμένιον θα θεωρηθή αυτό εθνική υπηρεσία και θα ληφθή υπ’ όψιν εφ’ όσον ζητήσετε να επανέλθετε στην Ελλάδα.
Με μεγάλη ευχαρίστησι δέχτηκαν οι ληστοφυγόδικοι. Η «εξαφάνισις» επραγματοποιήθη ένα βράδι σ’ ένα σοκάκι της Σμύρνης. Ήδη κάθε κίνδυνος εξέλιπε. Με περισσότερη πλέον άνεσι οι Έλληνες κατάσκοποι επεδόθησαν στο έργο τους. Τα πάντα πήγαν καλά μέχρι τέλους. Και όμως από τον αφελή εκείνον αξιωματικόν και από τον μισέλληνα Αρμένιον εκινδυνεύσαμε να συλληφθούμε και να χαθή μια τεράστια εθνική υπόθεσις η οποία επέτυχε απολύτως.
ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Το 1909, μετά την επιτυχή εθνικήν περιοδείαν εις την Τουρκίαν επανήλθα εις την Ελλάδα. Έφθασα στην Πάτρα και παρέμεινα προπονούμενος με άλλους καλούς αθλητάς του Παναχαϊκού αθλητικού συλλόγου. Το φθινόπωρον του ίδιου έτους περιώδευσα την Ελλάδα δίδων παραστάσεις και διαλέξεις υπέρ του αθλητισμού. Εκ των εμφανίσεων μου εις όλα τας μεγάλας πόλεις της χώρας συνεκεντρώθηκαν αρκετά χρήματα δια των οποίων ιδρύθησαν πολλοί αξιόλογοι αθλητικοί σύλλογοι όπως π.χ.: ο αθλητικός σύλλογος Χίου, ο Προσκοπικός σύλλογος Αϊδινίου, Βρυούλων και Αδραμυτίου, ο αθλητικός και σκοπευτικός σύλλογος Λαρίσης και Τρικάλων και άλλοι. Όλοι αυτοί οι σύλλογοι ειργάσθησαν δια την εξύψωσιν της αθλητικής ιδέας και την τόνωσιν του εθνικού φρονήματος.
ΣΤΙΣ ΙΝΔΙΕΣ, ΤΗΝ ΚΙΝΑΝ...
Εκείνην ακριβώς την εποχήν προσεκλήθην και πάλιν από το αναδιοργανωθέν Ιπποδρόμιον Σούμαν. Με το ίδιο Ιπποδρόμιον περιώδευσα τις Ινδίες, την Κίναν και την Ιαπωνίαν. Εις τας χώρας αυτάς ήμουν ο πρώτος Έλλην αθλητής και καλλιτέχνης που ενεφανίζετο προ της κίτρινης φυλής. Εις την Κίναν ειδικώτερον έγινα ο πιο αγαπημένος άνθρωπος της εποχής εκείνης. Δεν είναι καθόλου υπερβολή αν σας πω ότι έγινα ο θρυλικός ήρωας των Κινέζων.
Τότε έφθασε στο Πεκίνον δια να με προσκαλέση εις αγώνα πάλης ο πρωταθλητής της Ιαπωνίας Μαγιάκι. Ο Ιάπων παλαιστής ήταν ένας φοβερός αθλητής με καταπληκτικές και υπερφυσικές ιδιότητες.
Όταν αυτό έγινε γνωστό μεταξύ των αθλητικών κύκλων του Πεκίνου πολλοί με πλησίασαν και με παρεκάλεσαν να αποτραπή αυτός ο αγών καίτοι οι Κινέζοι έχοντας εθνικόν μίσος εναντίον των Ιαπώνων επεζητούν να εξευτελίσουν τον αντίπαλο μου! Αμφέβαλλον όμως ως προς το αποτέλεσμα του αγώνος διότι ήτο γνωστόν ότι ο αντίπαλος μου διέθετε αθλητικόν κύρος και τεραστίας μυϊκάς δυνάμεις. Εις την ιαπωνικήν πάλην(Τζι-Τζι-Τσου) ήτο ακατάβλητος αλλά εις την ελευθέραν Ελληνορωμαϊκήν πάλην υπελείπετο.
Εν τούτοις απεφασίσθη να πραγματοποιήθη ο αγών. Πολύ προ της πραγματοποίησης είχε συγκεντρωθή το ενδιαφέρον του κόσμου εις τον αγώνα αυτόν, ο οποίος προεβλέπετο σκληρός. Εις τον μεγάλον Ιππόδρομον του Πεκίνου συνεκεντρώθησαν το απόγευμα μιας Κυριακής ογδόντα χιλιάδες φίλαθλοι. ΟΙ Κινέζοι θεαταί και χιλιάδες Ευρωπαίων ήσαν με το μέρος μου.
ΠΩΣ ΕΝΙΚΗΣΑ ΤΟΝ ΜΑΓΙΑΚΙ
Ευθύς με την έναρξιν του αγώνος ο Μαγιάκι μου επετέθη με αγριότητα. Ήταν έμπειρος παλαιστής και ταχύς. Από την αρχήν ετήρησα αμυντικήν θέσιν. Επεδίωκα να κουραστή ο αντίπαλος μου. Αυτό ήταν ένα έξυπνο κόλπο το οποίον εχρησιμοποίησα κατ’ επανάληψιν όταν επάλευα με ισχυρούς αντιπάλους. Πράγματι σε λίγο κατάλαβα από το αναπνευστικό του σύστημα ότι ο Μαγιάκι άρχισε να κουράζεται και να παρουσιάζη σημεία κοπώσεως. Τότε άρχισα να του επιτίθεμαι αποφασισμένος να τον συνθλίψω. Μετά σκληροτάτον πράγματι αγώνα 42 λεπτών κατώρθωσα να επιβληθώ και να καταρρίψω τον Ιάπωνα γίγαντα.
Είναι απερίγραπτον το τι έγινε την στιγμήν εκείνην. Οι Κινέζοι πανηγύριζαν την νίκην μου, σα νίκη δική τους. Στο πρόσωπο μου εξεδικήθησαν τις αλλεπάλληλες ήττες των Κινέζων παλαιστών που είχε σαρώσει ο Μαγιάκι κατα καιρούς, καθώς και την προαιώνιον έχθραν των Κινέζων προς το έθνος των Ιαπώνων.
Την ίδια νύχτα το Πεκίνον εώρταζε. Φωταγωγημένον παρουσίαζε μια πολύ γραφικήν και φαντασμαγορικήν όψιν. Πυροτεχνήματα εκάησαν, οι μουσικές επαιάνιζαν στην πόλιν και η φωτογραφία μου ετοποθετήθη σε μεγάλα «πανώ» και οι διαδηλωταί περιήρχοντο τους δρόμους πανηγυρίζοντες. Την άλλη μέρα με επεσκέφθη μια μεγάλη ομάς Κινέζων φοιτητών και μου εξεδήλωσε τις ευχαριστίες της νεολαίας του Πεκίνου δια την νίκην. Είπαμε ότι ο κινεζικός λαός εθεώρησε την νίκην μου σαν εθνική νίκη των Κινέζων.
Τέλος δέκατου τρίτου μέρους (συνεχίζεται)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου